Tuesday, November 18, 2014

The Woman Who Shaped D L Moody

How many of us know about Emma Moody, wife of Dwight L Moody, the Billy Graham of the nineteenth century? D L Moody was the one who founded what is today known as the Moody Bible Institute.

Can a marriage succeed between people who are so different like the Moodys? Paul, their son said, “No two people were ever more in contrast. He was impulsive, outspoken, dominant, and informal and with little education at the time they met. She was intensely conventional and conservative, far better educated, fond of reading, with a discriminating taste, and self-effacing to the last degree.” It was a behind-the-scenes place that she enjoyed, out of the limelight. She refused to appear on the platform during her husband’s evangelistic campaigns and she faced criticism for it. But D L once said, “When I have an especially hard case, I turn him over to my wife. She can bring a man to a decision for Christ.” One of Moody’s most famous converts, E. P. Brown, a magazine editor and a notorious infidel, was led to Jesus Christ by a “shy and reserved” Emma Moody.

Emma had a way of tackling difficult problems. In fact, DL was sometimes unaware of all she was doing. She was practical and orderly. She made her husband eat regularly. She shunned the limelight although her gifts as a teacher were recognized. In Moody’s Sunday school she taught a class of about forty middle aged men! Moody was always doing the unexpected, acting on impulses, bringing home unusual visitors. Moody said once, “I have never ceased to wonder at two things – the use God has made of me despite my many handicaps, and the miracle of having won the love of a woman who is so completely my superior with such a different temperament and background.”

Some of Moody’s tough edges were smoothed under Emma’s gentle sandpapering. At times he was even learning to be courteous. His quick temper was usually kept under control, although occasionally he had to apologize for it in a public meeting. About her husband, Emma wrote, “I liked the combination of playfulness and seriousness in Mr Moody. He is so simple, unaffected and lovable, plays so heartily with the children, and makes fun with those who can receive it. He is brim-full of humour.” She even wrote to her mother-in-law, “Your son is a gem of a husband.”

As for Emma, Jack Mackinnon wrote, “One day was enough to show what a source of strength and comfort she was to her husband. Her independence of thought, her calmness, meeting so quietly his impulsiveness, her humility…She was so patient, quiet, bright, humble; one rarely meets just so many qualities in one woman.” Emma managed the house and, in her own quiet way, the entire family. She took responsibility for the spiritual teaching of their children, catechising them, memorising Scripture with them. Unlike DL, who didn’t read more than he had to, Emma enjoyed reading. As her children were growing up, she studied Latin grammar with them.

The one thing that angered Emma was people who took advantage of her husband. A son recalls, “Disloyalty to him was the unpardonable sin in her eyes, unforgivable, unforgettable and above all unmentionable. Here she was implacable.” DL and Emma often took buggy rides together into the woods and hills surrounding their home, and as their son put it, “going where fancy lead them, having as it were a renewed honeymoon.” Often during lengthy stays of several months to conduct evangelistic missions, usually Emma and the children travelled with him. When DL heard of his son Will accepting the Lord he said, “I do not think you will ever know until you have a son of your own how much good it did me to hear this!” However their younger son, Paul, gave his mother credit for the success of the home: “If our home seemed so ideal, the secret was my mother.”

Emma also deserves some credit for the founding of the Moody Bible Institute in Chicago. Conflict developed between the board of directors and prospective staff members during the initial years. Moody felt frustrated by the continual bickering. He abruptly tendered his resignation as President, a move which would have doomed the entire project. When Emma heard about it, she wrote a nineteen-page letter to the people involved with the Bible Institute, and then got DL to send a wire, withdrawing his resignation.

When DL died in 1899, the spark in Emma’s life was gone. She began to fail physically. When neuritis plagued her right hand, she learnt to write with her left hand during the last two years of her life. It was rather typical of the way that Emma Moody handled obstacles. Willy Moody once wrote, “Moody found in his wife what he termed his balance wheel. With advice, sympathy and faith, this girl laboured with him, and by her judgement, tact and sacrifice, she contributed to his every effort.” She helped shape a man who changed the lives of millions.

I am motivated by the life of Emma. How can a woman trade her role of being a wife and a mother for anything/anyone else? A good woman would be passionate in these prime areas of hers. At the same time she deserves acknowledgement and appreciation from the 'man' in his life. D L Moody did that. No wonder this couple became famous and fabulous!



(I have copied lines from William J. Petersen’s “Martin Luther Had a Wife” for this article.)

Thursday, November 13, 2014

Mother of Many


Happy Mother's Day! Have we ever thought of being a Mother of Nations? In India we know a missionary named Amy Carmichael who was called as “amma” by the kids she had rescued from temple prostitution. Teresa of Calcutta is widely acclaimed as mother even after her death. Just recently I was in the United States on a six-week duration with one, Ms Kasthuri Devaraj, who is the Correspondent of the Opportunity School in Vepery, Chennai, for raising funds for the school for the mentally challenged children. Aged eighty, she remains a single and is a mother of hundreds of special kids. These mothers did not have a biological child of their own. But they are mothers with a difference.

Bible also speaks about such special mothers. The first woman created by God was called prophetically by her husband, Adam as Eve. Eve means the mother of all the living (Genesis 3:20). Sarah and Abraham were longing for ‘one’ child. But God made them as the father and mother of nations. God changed the name of Abram as Abraham saying that, he had made him a father of many nations (Genesis 17:5) About Sarah also God said that he would bless her and she would be the mother of nations! (Genesis 17:16)

Hannah, a barren woman prayed for a child. But her prayer was with a difference. He dedicated that child for God’s service. God honoured her commitment that her child, Samuel became a mighty prophet who brought a revival in the nation of Israel. One mother-One prayer-One Nation was blessed. History has seen so many Hannahs and Samuels till date! We do not have a mention of the biological children of Lappidoth and Deborah. But the Bible tells that Deborah was a mother to her nation, Israel (Judges 5:7). She truly was a mother to the nation, bringing in order and peace in a difficult era in the history of Israel.

Jesus gave this radical definition of a father and mother, which made his mom, Mary and his siblings spell bound. Pointing to his disciples he said they are his family and continued saying that whoever does the will of the Father in Heaven are Jesus’ father and mother and brother and sister (Matthew 12:46-50). Jesus definition of a family is beyond biology and blood. Mary and his brothers no sooner became Jesus’ disciples. Mary was one among the 120 disciples in the upper room. James and Jude his siblings became his disciples too. Their epistles are a blessing to us till day. The earthly family of Jesus became a blessing to others only after becoming his disciples, not through their biological affiliations to Jesus!

It is the will of God for us to think beyond our blood and biological and geographical boundaries!We need to revere the profession of teachers in our society. We can even adopt kids who do not have parents and adopt them as our own! We can also reach out our helping hands to missionaries’ kids, tribal children studying in various hostels, help meet the need of needy schools in India and other nations. I challenge you to think beyond your boundaries and fulfil the will of God in the whole wide world! Let us become his disciples and bless the world around us!!

A Blessed Mother's Day to You!




Saturday, August 23, 2014

The Story of a Sinner


Apostle John records the story of a bad Samaritan who became a good Samaritan. John chapter four begins with a valuable truth where we find Jesus giving priority to personal evangelism than to big baptism events (read vs. 1-3). This story therefore reveals to us the evangelistic heartbeat of Jesus. The following one-line sub-titles make us think on evangelistic strategies relevant to missions today.

“Give me a drink!”
John 4 depicts the story of an unnamed bad Samaritan who was a woman living in the margins, to whom Jesus shared the good news. Jewish men of her days praised God every day for not being born as a woman! As a Samaritan, she was also a victim of her ancestral past. Jews had got mixed up with idolatrous gentiles in her previous generations.  And as a divorced woman she would have been a suspect. And as a woman divorced five times she became an outcaste among outcastes, because she came to the well at odd noon hour. She was then living with a man who was not her husband. So unquestionably, the weight of guilt rested heavily upon her. A Woman, a Samaritan, a Sinner – which Jewish male would like to associate with her? Jesus did. Jesus’ evangelistic zeal is seen evident in this story where he clearly crossed boundaries and biases of gender, race and status to share with her the good news. He gave a pleasant surprise to the so called polluted Samaritan woman, when he said to her, “Give me a drink.” What a great unbiased start before sharing the good news!

We see a thirsty Jesus here in this story just as we see him in his dying moments in the cross. In both these occasions he was truly physically thirsty. In both cases we see his thirst for souls too. His food, he says in the Samaritan woman’s story was to do the will of God who sent him and to finish his work (v.34). Interestingly here in this story and at the cross, he uses these words about “finishing” his work. Biases and prejudices should not prevent us to finish our work in this world.

“I who speak to you am He!”
Another surprise is expressed in this chapter when the disciples of Jesus saw their guru speaking to a woman in public (v.27). We see here that gender is not incidental to the story but central to it. Hypocrites like the Pharisees would not speak to a woman in public, but would cause her to sin in private! In fact there were a group of Pharisees called the “bleeding Pharisees.” They closed their eyes every time they met a woman in the street, bouncing off walls and whatever else might be in their path. In chapter three of John, the strategy of Jesus’ personal evangelism was quite different with a man like Nicodemus. He willingly spent a night conversing with Nicodemus. I admire the wise strategy of Jesus with respect to gender in these two evangelistic outreaches among the many others. If it was someone to whom Jesus proclaimed himself directly as Messiah, it was only to the Samaritan woman! When she revealed her anxiety to see the Messiah, not knowing who he was, Jesus said to her “I who speak to you am He!”(vs. 25-26)

“Come and See”
Meanwhile, the Samaritan woman realises that Jesus is not merely a prophet who told her about her past, but a Messiah who would save her from her sinful past and give her eternal life. An outcaste, a hopeless woman now gets her self-esteem and realises her worth in eternal perspective. She kept her water jar, went back to the town and said to the people whom she earlier had avoided, "Come, see a man who told me everything I ever did.” The Bible says that many of the Samaritans from that town believed in him because of the woman's testimony. And because of Jesus’ words many more became believers. The Samaritans  called him as “Saviour of the world.” (vs. 39-42). Later Jesus challenged his disciples to witness in Samaria as a continuation to this mass revival (Acts 1:8). Philip opened a mission field in Samaria (chapter 8).

Jesus, a hard-core evangelist transformed and empowered the sinner Samaritan woman as an evangelist. Even today, we are called to b evangelists following the model of Jesus. Every believer is a missionary. Every non believer is a mission field. Missionaries and Evangelists all over the world have been reaching out to non-believers. What is our role in this task of evangelisation and how do we do it? It is time to think and act.





Tuesday, August 19, 2014

Grace In Place Of Grace

Evening hours of 18 August 2009. Place: SAIACS library. I am hearing the song on Psalm 91 “unnathamanavarin” through my earphones, thanking the Lord for the incident that had changed my life upside down on that very same day in the year 1992. It was another happy day because that was the day my D. Min thesis had been approved by the academic committee after a rigorous scrutiny. Circumstances in life (both good and bad) had made me do my research for five years (normally three). The joy was so real. But things turned different within hours.

At the parking lot I had kept my laptop bag. My husband Suresh was there to take me home by scooter. In my excitement I sat on the scooter, forgetting to take my laptop bag. Before we reached Hennur cross, I realised that my laptop bag was missing. I became dizzy realising the fact that my five years of hard-worked researched stuff had been  lost by then. Anyone could have taken my laptop bag and walked out of the gate. I immediately rang up to my friend Shibhi who was in hostel there asking her to check it at the gate. Praise God! My laptop was safe with the security guard at the gate. The joy of getting my laptop back and imaginations of graduating D.Min lasted for few minutes only. Something else was going to happen which we never knew!

It started to drizzle. Both of us wore our raincoats and started our journey back home happily. This time before reaching Hennur Cross we met with an accident. My husband who was driving did not see a big pothole covered with rain water. The scooter skidded and both of us were thrown out on the main highway. I got up without any scratch, but I saw Suresh bleeding profusely. While I was still in a state of shock, I saw a big, muscled gentle man walking to him, putting his arms around him and bringing him to the side of the road. He tears off his new cotton T-shirt and gives first aid to my husband. I stare at the Good Samaritan. He looked familiar to me by then. While doing my “Urban Ministry” module  at SAIACS, I had gone for a field trip to “Home of Hope” and I had seen this man there! I told him that I know him and he says, “I am Raja.” My joy knew no bounds then. “Auto Raja?” I ask. He says, “Yes.” By now he has informed his colleagues at Home of Hope. They came there with their ambulance. Bro Raja (not a medical doctor!) gives my husband tetanus and a pain-killer injection, all by himself, on the road. He and his friends lift up the scooter and put it on the ambulance. He asks us both to get into the vehicle. We reached home safe that night. We realised the grace of God in bringing the “Good Samaritan” of the city of Bengaluru onto the accident site and taking good care of us in a time of despair and need!

Satan tried his best to touch our lives on the very same day God showered his grace in 1992 in letting me live. Satan is a defeated foe. God is victor in our lives. Amen!

“Out of his fullness we have all received grace in place of grace already given. (John 1:16)


Friday, June 20, 2014

எனக்குள் ஒரு "யேசபேல்" இருக்கின்றாளா?


வேதாகமத்தில் இராஜாக்களின் புத்தகத்தில் யேசபேலின் வரலாற்றினை நாம் வாசிக்கின்றோம். அவள் வாழ்க்கையிலிருந்து நான் கற்றுக் கொண்டதை இங்கு தொகுத்துள்ளேன்.

தீங்கிழைப்பதில் தீவிரவாதி
தன் மனைவியாகிய யேசபேல் தூண்டிவிட்டபடியே, கர்த்தரின் பார்வைக்குப் பொல்லாப்பானதைச் செய்ய, தன்னை விற்றுப்போட்ட ஆகாபைப்போல ஒருவனுமில்லை (1 இராஜாக்கள் 21:25). மட்டுமல்ல, யேசபேல் பாகால் வழிபாட்டை இஸ்ரவேல் தேசத்தில் அதிகரிக்க செய்தவள் (1 இராஜாக்கள் 18:19). வேசித்தனங்களும், பில்லிசூனியங்களும், ஏராளமாய் புரிந்தவள் (2 இராஜாக்கள் 9:22). கர்த்தரின் தீர்க்கர்களை வேரறுக்க வீறு கொண்டு எழுந்தவள் (1 இராஜாக்கள் 18:4, 1 இராஜாக்கள் 18:13). மறு பக்கம், அவள் பந்தியிலே பாகாலின் தீர்க்கதரிசிகள் நானூற்றைம்பதுபேரும், தோப்பு விக்கிரகத்தின் தீர்க்கதரிசிகள் நானூறுபேரும் தினமும் விருந்து உண்டார்கள் என்று வேதம் கூறுகின்றது ( 1 இராஜாக்கள் 18:19).

இவை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, நீதிமானாகிய நாபோத்தின் மரணத்தை திட்டம் தீட்டியவள். அவள் கணவனான, இராஜாவான ஆகாப் ஒரு எளிய குடிமகனுக்கு சொந்தமான திராட்சத் தொட்டத்தை இச்சித்தான். அதை தர மறுத்த நாபோத்தை கொலை செய்ய யேசபேல், தன் கணவனின் பெயரால் நிருபங்களை எழுதினாள் (1 இராஜாக்கள் 21:8). வேதத்தில் பெண்களுள், ஆமானின் மனைவியாகிய சிரேஷும், சிம்சோனின் மனைவியாகிய தெலீலாளும், யேசபேலைப் போல‌ தீவினையிழைப்பதில் தீவிரவாதிகளே!

எந்த உறவுகளிளிலும் ஆதிக்கம் தவறான ஒன்றாகும். ஆதிக்கம் செலுத்தி தீவினை புரிவது அதிலும் கேடானது. ஆதிக்கமும், தீவினையும் ஒரு சேர இருந்தது யேசபேலின் அதிமோசமான குணமாகும். வேதம் இவ்விரண்டையும் எதிர்க்கின்றது. ஒருவரோடொருவருக்குள்ள உறவில் "தெய்வ பயத்தோடே ஒருவருக்கொருவர் கீழ்ப்படிந்திருங்கள்" (எபேசியர் 5:21) என்றே வேதம் கூறுகின்றது. மேலும் நன்மை செய்வதில் சோர்ந்து போகாதிருங்கள் (2 தெசலோனிக்கேயர் 3:13) என்றும் வேதம் எடுத்து இயம்புகின்றது. ஆனால் யேசபேலோ தீமை செய்வதில் தீவிரம் காட்டினாள்.

பிடரியைக் கடினப்படுத்தியவள்
மெய்த் தேவனாகிய யெகோவாவின் வல்லமையை யேசபேல் பல முறை அறிந்து கொள்ளும் வாய்ப்புகள் இருந்தது (1 இராஜாக்கள் 18:16-46). பஞ்ச நாட்களில் பாகாலால் மழையை கொடுக்க முடியவில்லை என்பதை அறிந்தவள். கர்மேல் பர்வதத்தில் பாகாலின் தீர்க்கர்களால் பலிபீடத்தில் அக்கினி கொண்டு வர முடியாததையும், எலியா ஒரு எளிய ஜெபத்தை செய்து அக்கினியை இறக்கியதையும் அவள் அறிந்தும் கடவுள் அவள் வாழ்க்கையில் இடைபட்டதை அலட்சியம் செய்தாள். "அடிக்கடி கடிந்துகொள்ளப்பட்டும் தன் பிடரியைக் கடினப்படுத்துகிறவன் சகாயமின்றிச் சடிதியில் நாசமடைவான்" (நீதிமொழிகள் 29:1) என்பது உண்மையன்றோ?

விதைத்ததை அறுத்தவள்
கலாத்தியர் 6:7-8 சொல்கின்றது: "மோசம்போகாதிருங்கள், தேவன் தம்மைப் பரியாசம்பண்ணவொட்டார்; மனுஷன் எதை விதைக்கிறானோ அதையே அறுப்பான். தன் மாம்சத்திற்கென்று விதைக்கிறவன் மாம்சத்தினால் அழிவை அறுப்பான்; ஆவிக்கென்று விதைக்கிறவன் ஆவியினாலே நித்தியஜீவனை அறுப்பான்." எலியா தீர்க்கன் மூலம் அளிக்கப்பட்ட தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவேறுதலாக யேசபேல் மாத்திரமல்ல அவளுடைய குடும்பத்தினரும், சந்ததியாரும் அகோரமான மரணத்தை சந்தித்தனர். அவற்றில் சில: ஆகாப் (1 இராஜாக்கள் 22:37‍-38), யேசபேல் (2 இராஜாக்கள் 9:30-37), அவள் மகன் யோராம் (2 இராஜாக்கள் 9:25-26), அவள் குடும்பத்தினர் அனைவரும் (2 இராஜாக்கள் 10:1-17), அவள் மகள் அத்தாலியாள் (2 இராஜாக்கள் 11:15,16).

நமக்கு ஒரு கேள்வி: அறிக்கையிட்டு விட்டு விட வேண்டிய யேசபேலின் குணம் ஏதாவது நம்மில் காணப்படுகின்றதா?

"தன் பாவங்களை மறைக்கிறவன்(ள்) வாழ்வடையமாட்டான்(ள்) ; அவைகளை அறிக்கை செய்து விட்டுவிடுகிறவனோ(ளோ) இரக்கம் பெறுவான்(ள்) .
" (நீதிமொழிகள் 28:13)

Saturday, June 7, 2014

Her Blood Became a Seed of the Church

Vibia Perpetua was in her early twenties when singing a psalm went with joyful and radiant countenance to a martyr’s death.  She and her Christian companions were condemned to be thrown into the arena among wild animals and then to be killed by a gladiator’s sword. But Perpetua had got caught a glimpse of Christ’s sufferings on the Cross and she was not afraid.

Her Story
Perpetua lived in North Africa, at Carthage, where Christians from Rome had brought the Gospel. Vigorous Christian churches were springing up. The Roman emperor Septimus Severus, fearing the rising power of Christianity, issued an edict prohibiting Christians from teaching or making converts. Perpetua and her companions were among the first victims of this edict. The five others who suffered martyrdom with Perpetua were her maid servant, Felicitas, her teacher, Saturus and three fellow Christians. They knew the story of how Paul’s own conversion nearly two centuries earlier had followed soon after Stephen’s martyrdom. They were very confident that their martyrdom would win many like Paul, in the pagan city of Carthage.

Perpetua had been baptized only a short time before she was condemned. There is no record of her husband. It is assumed that he was either dead or had deserted her because she was a Christian. Her aged father came and pleaded her to renounce her faith. She said, “I cannot call myself anything else than I am, a Christian!” Her father threatened to beat her. She remained calm and firm.

While in prison they brought her infant son to her. She wrote: “I suckled my child who was already weak from want of nourishment. In my anxiety for him I spoke to my mother and brother and commended to their care, my son. Immediately I gained strength and being relieved from my anxiety about the child, my prison suddenly became to me a palace.”

When the day of her execution drew near, her father worn out with much suffering, came for the last time and cast himself down before her. She grieved for her unhappy old age. Her child was brought to her for the last time, and she confessed: “God so ordered it that it was no longer required sucking, nor did my milk inconvenience me.”

Felicitas, her maid was eight months old with child. Perpetua and her companions prayed that she be delivered of her child. Her labour pains came upon her a month early. A daughter was born. Felicitas gave her to her sister. Three days later she and Perpetua prepared themselves for death. For their last meal, instead of the meal usually given to condemned prisoners, they celebrated an agape, a religious meal partaken by early Christians in token of love and kindness.

On the day of their execution, the condemned Christians walked to the arena. Perpetua’s face was radiant. Behind her marched Felicitas with Saturus and the three other men. They spoke boldly to the Procurator: “You may judge us, but God will judge you.” This remark infuriated the people and they demanded that Perpetua and her companions be given extra scourges. The men faced the beasts first. They were attacked by a leopard, a bear and a wild boar. Saturus, the teacher was so covered with blood that the spectators cried out in scorn: “He is well baptized!”

Perpetua and Felicitas were thrown into the arena with a savage steer, which attacked Perpetua first. When she saw that Felicitas had been tossed by the infuriated animal, she went to her aid. Then she looked at herself and saw marks of injury on her body, but she felt no pain. She had been given victory over her senses and a consciousness of oneness with God.

During a moment of rest Perpetua asked for her brother and when he appeared, she begged him to stand fast in the faith. The message she asked him to take back to her family was that they must love one another and not allow suffering to keep them from the faith. Again she walked valiantly into the arena, this time to be beheaded. The gladiator was unskilled and gave her only slight wounds. After a cry of pain, she herself directed the gladiator’s sword to her throat and died. Perpetua and her companions met their death in the arena on a day in March, 203 AD, but they live in Christian history as noble martyrs. Because of their courageous spirit and sublime faith, the church grew and many others were attracted to a religion which produced such heroes.

Perpetua recorded her own story until the day before her death. Early church father Tertullian added this postscript: “O most brave and blessed martyrs, your dungeon is full of darkness, but you yourselves are light. Your dungeon has bonds, but God has made you free.”

I highlight Perpetua even among the five here, for taking the lead in their times of persecution. She also took time to write her own story and her companions', for which I think we all remain indebted. She was a leader in a time of adversity and she continues to inspire us!

"Therefore, since we are surrounded by such a great cloud of witnesses, let us throw off everything that hinders and the sin that so easily entangles. And let us run with perseverance the race marked out for us, fixing our eyes on Jesus, the pioneer and perfecter of faith. For the joy set before him he endured the cross, scorning its shame, and sat down at the right hand of the throne of God." (Hebrew 12:1-2)


(Note: I have copied lines from Edith Deen’s, “Great Women of the Christian Faith”. Read the same book for more details)



Tuesday, March 25, 2014

"நீ என் சகோதரரிடத்திற்குப் போய்,சொல்லு!" (மகதலேனா மரியாளின் வாழ்விலிருந்து)


மகதலேனா மரியாள், வேதத்திலுள்ள பெயர் சொல்லப்பட்ட ஒரு சில பெண்களுள் ஒருவள் ஆவாள். 14 முறை அவள் பெயர் சுவிசேஷங்களில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. சுவிசேஷங்களில் மகதலேனா மரியாளின் பெயர் எப்பொழுதும் முதலில் காணப்படுகின்றது. உயிர்த்தெழுந்த ஆண்டவர் முதலாவதாக மகதலேனா மரியாளுக்குத் தான் காட்சி அளித்தார். அவள் "அப்போஸ்தலருக்கு அப்போஸ்தலர்" என்று அழைக்கபடுகின்றாள். சுவிசேஷங்கள் அவள் ஒரு தலைவியாக செயல்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதை எடுத்து இயம்புகின்றது.

அவளின் கதை
"மகதலா" என்னும் சிற்றூரிலிருந்து அவள் வருவதால் அவள் மகதலேனா மரியாள் என்று அழைக்கப்பட்டாள். அவளுடைய இளம் வயதில் அவள் ஏழு பிசாசுகளினால் அலைகழிக்கப்பட்டாள். லூக்கா 8:1-3 ல் அவளைப் பற்றி நாம் வாசிக்கின்ற வேத பகுதி பாவியான ஸ்தீரியின் கதையைத் தொடர்ந்து வருவதால், பலர் மகதலேனா மரியாளை "திருந்திய வேசியாக" காண்கின்றனர். பிசாசு பிடித்திருப்பதும், ஒரு பெண்ணின் பாவமும், பாலுறவுக்கடுத்த தவறான செயலுக்கு சம்பந்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று அவசியமில்லை. அவமானத்தின் பாத்திரமாயிந்த அவளை இயேசுவின் அன்பு தொட்டதால் அவரின் வல்லமை விளங்கும் விலையுயர்ந்த ஆபரணமானாள். மகதலேனா மரியாள் இயேசுவை பின்பற்றத் தொடங்கினாள். அவளும் ஒரு பெண்கள் குழுவும் தங்கள் ஆஸ்திகளால் அவருக்கு ஊழியஞ்செய்து வந்தனர்.

மகதலேனா மரியாள் இயேசுவின் சிலுவை வரை அவரைப் பின் தொடர்ந்தாள். ஆனால் அனைவருமே ஆண்களாயிருந்த அவருடைய 12 சீடரோ அதை செய்யவில்லை. மேலும் முதன்மையிலிருந்த இரண்டு சீடரான பேதுருவும் யோவானும் இயேசுவின் கல்லறையில் அவரைக் காணாது தோல்வியுடன் வீட்டிற்கு சென்றனர் (யோவான் 20:3 9). ஆனால் மகதலேனா மரியாளோ தனிமையில் விடாமுயற்சியோடு அங்கேயே காத்திருந்தாள். எனவே அவளோடு பேச கடவுள் தூதர்களை அனுப்பினார். ஆனால் அதை விட அதிர்ச்சியும் ஆனந்தமும் அவளுக்குக் காத்திருந்தது. உயிர்த்த இயேசு அவளுக்குத் தோன்றினார்! இன்னும் ஒரு முறை அவளை இழக்க விரும்பாத அவள் அவரைப் பற்றிக் கொள்ள விரும்பினாள். ஆனால் அவரோ, "என்னைத் தொடாதே, நான் இன்னும் என் பிதாவினிடத்திற்கு ஏறிப்போகவில்லை; நீ என் சகோதரரிடத்திற்குப் போய், நான் என் பிதாவினிடத்திற்கும் உங்கள் பிதாவினிடத்திற்கும், என் தேவனிடத்திற்கும் உங்கள் தேவனிடத்திற்கும் ஏறிப்போகிறேன் என்று அவர்களுக்குச் சொல்லு." என்றார் (யோவான் 20:17) அவருடைய சீடர்களோ மகதலேனா மரியாளின் கூற்றை நம்பவில்லை (மாற்கு 16 11). இயேசு அவருடைய ஆண் சீடருக்கும் அதன் பின்னர் தரிசனம் ஆனார். ஆனால் அவரை அவர்கள் நம்பாமற்போனதினிமித்தம் அவர்களுடைய அவிசுவாசத்தைக்குறித்தும் இருதயகடினத்தைக்குறித்தும் அவர்களைக் கடிந்துகொள்ள வேண்டியிருந்தது (வ. 14).

இயேசு உயிரோடு எழுந்தபின் உள்ள நிகழ்வுகளை நான்கு சுவிசேஷங்களை எழுதினவர்களும் சற்று வித்தியாசமாக விவரித்திருந்தாலும், அவர்கள் அனைவருமே மகதலேனா மரியாள் உயிர்த்த இயேசுவை சந்தித்ததிலும் மற்றவர்களுக்கு அவள் அதை சொன்னதிலும் அவளுக்கிருந்த மையப்பங்கை ஒத்துக் கொள்கின்றனர். அப்போஸ்தலர் முதல் இரண்டு அதிகாரங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பெந்தகோஸ்தின் நாளில் இருந்த 120 சீடர்களுள் பெண்களும் இருந்ததால், அக்கூட்டத்தில் மகதலேனா மரியாளும் இருந்திருப்பாள் என்று நம்பப்படுகின்றது.

மகதலேனா மரியாள் ஒரு சுவிசேஷகியாக பணிபுரிந்து பிரான்ஸ் தேசம் வரை நற்செய்தி எடுத்துச் சென்றாள் என்று பாரம்பரியம் கூறுகின்றது. இன்று நாம் தெரிந்து கொள்ளும் சத்தியமும் நற்செய்தியும் என்னவென்றால்: மகதலேனா மரியாள் வாழ்வில் செய்தது போல நம்மொருவர் வாழ்விலும் சகோதரருக்கு இணையாக சகோதரிகள் ஊழியம் செய்ய‌ அதிகாரம் கொடுப்பவர் இயேசுவே! இந்தியாவிலுள்ள நகர்களிலும், கிராமங்களிலும் உயிர்த்த இயேசுவைக் குறித்து சொல்லும் ஆவிக்குரிய கட்டளையை நாம் எல்லோருமே பெற்றிருக்கிறோம். மற்றொருவர் நமக்கு இந்த அதிகாரத்தை கொடுக்க வேண்டும் என்று நாம் காத்திருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஆண்டவர் நம்மைப் பார்த்து சொல்வதெல்லாம், "நீ என் சகோதரரிடத்திற்குப் போய்,சொல்லு!" என்பதே! செய்வோமா?

Friday, March 7, 2014

மகளிரின் மாட்சி

ஒவ்வொரு ஆண்டும் மார்ச் 8 "உலக மகளிர் தினமாக" கொண்டாடப்படுகிறது. ஆண் பெண் சமத்துவத்தை நினைவுப்படுத்தும் தினமாக இதுக் கொண்டாடப்படுகிறது. பெண்கள் நாட்டின் கண்கள் என்றும் குடும்பத்தின் குத்து விளக்குகள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால் அநேக பெண்கள் குடும்பத்திலும் சமுதாயத்திலும் பலாத்காரமாகவும், மெளனமாகவும்  அவதிக்குள்ளாகின்றனர். மகளிரின் மாட்சிக் குறித்து அறிவில்லாமையே இதற்கு காரணமாகவும் அமைந்து விடுகிறது. வேதம் இதைக் குறித்து சொல்வது என்ன?

குடும்பத்தில் சமம்
 தேவன் தம்முடைய சாயலாக மனுஷனைச் சிருஷ்டித்தார், அவனைத் தேவசாயலாகவே சிருஷ்டித்தார்; ஆணும் பெண்ணுமாக அவர்களைச் சிருஷ்டித்தார். "...பூமியின்மேல் நடமாடுகிற சகல ஜீவஜந்துக்களையும் ஆண்டுகொள்ளுங்கள்" என்று சொல்லி, தேவன் அவர்களை ஆசீர்வதித்தார். (ஆதியாகமம் 1:27-28). எனவே ஆதாம் ஏவாள் இருவருமே இறை படைப்பின் மகுடமாவர். கீழ்படிவதற்கான முதல் கட்டளை ஆதாமுக்கு மட்டுமே கொடுக்கப்பட்டது. இதில் கருத்து பரிமாற்றம் எப்பொழுது, எவ்வாறு தவறினது என்று நாம் அறியோம். சாத்தானின் வலையில் இருவருமே வீழ்ந்தனர். இருவரும் பாவம் செய்து, இருவரும் தண்டிக்கப்பட்டனர். "உன் ஆசை உன் புருஷனைப் பற்றியிருக்கும், அவன் உன்னை ஆண்டு கொள்ளுவான்" என்றும் தேவன் ஏவாளிடம் கூறினார் (3:16). அதை சொல்வதற்கு முன்பே சர்ப்பத்தைப் பார்த்து ஸ்திரீயின் வித்தானக் கிறிஸ்து பிசாசின் தலையை நசுக்குவார் என்ற நம்பிக்கை (வ.15) வித்தையிடுகின்றார்.

சொத்தில் சமம் 
யோபுவின் பின்னாட்களில் அவனுக்குப் பிறந்த மூன்று பெண் பிள்ளைகளுக்கும் அவர்கள் சகோதரரின் நடுவிலே சுதந்தரம் கொடுத்தான் என்று வேதம் கூறுகின்றது (யோபு 42:16). செலொப்பியாத் வனாந்தரத்தில் மரித்ததால் அவன் குமாரத்திகளான செலொப்பியாத்தின் குமாரத்திகளாகிய ம‌க்லாள் திர்சாள் ஒக்லாள் மில்காள் அவர்களுக்கு சகோதரர் இல்லாததினாலே, அவர்கள் தகப்பனுடைய சகோதரருக்குள்ளே அவர்களுக்குக் காணியாட்சி கொடுக்கவேண்டும் என்று கேட்டார்கள். இதைக் குறித்து கர்த்தரிடம் கேட்ட போது அந்த பெண்களின் வேண்டுகோளுக்கு அவர் இணக்கம் தெரிவித்ததோடு,  இஸ்ரவேலருக்கு அதை ஒரு உடன்படிக்கையாகவும் கொடுத்தார் (எண்ணாகமம் 27:1‍-8). நம் நாட்டில் வரதட்சணைக் கொடுமையால் சந்தோஷத்தையும், சமாதானத்தையும், உயிரையுமே இழந்த பெண்கள் அநேகர். கர்த்தர் கொடுத்த உடன்படிக்கைகளை பின்பற்றி, நம் குடும்பங்களில் ஆண் மக்களுக்கும் பெண் மக்களுக்கும் சமமாக சொத்தைக் கொடுத்தால், வரதட்சணைக் கொடுமையிலிருந்து மீள வழி உண்டு.

ஊழியத்தில் சமம்
தங்கள் பாவ வழிகளிலிருந்து மனந்திரும்புகின்ற ஜனங்களைப் பார்த்து கர்த்தர் கொடுக்கின்ற வாக்குத்தத்தம்: "நான் மாம்சமான யாவர்மேலும் என் ஆவியை ஊற்றுவேன்; அப்பொழுது உங்கள் குமாரரும் உங்கள் குமாரத்திகளும் தீர்க்கதரிசனஞ் சொல்லுவார்கள்;....ஊழியக்காரர்மேலும் ஊழியக்காரிகள்மேலும், அந்நாட்களிலே என் ஆவியை ஊற்றுவேன்."(யோவேல் 2:28-29)பழைய ஏற்பாட்டில் மிரியாம், தெபோராள், உல்தாள் போன்ற பெண் தீர்க்கர்களைக் குறித்து வாசிக்கின்றோம். புதிய ஏற்பாட்டில் பிலிப்புவின் ஐந்து குமாரத்திகளுமே தீர்க்கதரிசனம் உரைத்தாக வாசிக்கின்றோம். பிரச்சனைகள் நிறைந்த கொரிந்து திருச்சபையிலும், பெண் தீர்க்கர் இருந்தார்கள் (1 கொரிந்தியர் 14:34-35). அதே வரிசையில், அறுப்பு அதிகமுள்ள இந்திய சூழலில் ஆண்களும் பெண்களும் இணைந்து இறைபணியில் ஈடுபடும் தேவை உள்ளது.


கடவுளின் மீட்பின் திட்டத்தில் அவர் நமக்கு சொல்வது என்ன? "யூதனென்றும் கிரேக்கனென்றுமில்லை, அடிமையென்றும் சுயாதீனனென்றுமில்லை, ஆணென்றும் பெண்ணென்றுமில்லை; நீங்களெல்லாரும் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் ஒன்றாயிருக்கிறீர்கள்." (கலாத்தியர் 3:28). மத்தேயு 22:30ன் பிரகாரம் பரலோகத்தில் ஆண்களும் பெண்களும் தூதரைப் போலிருப்பர். எனவே வேதம் துவக்கம் முதல் முடிவு வரை ஆண் பெண் சமத்துவத்தை தீர்க்கமாக உரைக்கின்றது. எனவே நம் குடும்பங்களிலும், சபைகளிலும், சமுதாயத்திலும் பெண்களை மதிக்க கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். நம் தலைமுறையில் நம் வசம் உள்ளவரை இருபாலரும் ஒருவரையொருவர் மதிக்க கற்றுத் தர வேண்டும். அப்பொழுது தான் நாம் முன்னேறிய இந்தியராகவும், இறைவன் விரும்பும் சமுதாயமாகவும் மாற இயலும்.

Women of Worth! (WOW!)

March 8 of every year is celebrated as the “World Women’s Day.” This is celebrated to remind us that women have equal rights with men. Women are called as the “Eyes of a Nation” and as “Light of a Family.” But unfortunately many women suffer silently in families and society. What does the Bible say about equal rights to women?

Equal in Family
So God created humankind in his image, in the image of God he created them; male and female he created them. God blessed them, and God said to them and gave them both dominion over the earth (Genesis 1:27-28). In the order of creation, he created Adam and Eve last and they were the crown of all creation (2:18-24). The first command was given to Adam when Eve was not yet created (2:16-17). We do not know when and where the communication process failed. But both fell prey to Satan’s scheme. Both sinned. Both received punishment. Eve was told that her desire shall be for her husband and that Adam will rule over her (3:16). In that same line of punishments God gives a promise about the offspring of a woman who will crush the head of Satan (V.15).

Also Galatians 3:13 says that Christ has redeemed families from the curse of the law by becoming a curse for them. Therefore no one can dominate in a family relationship. Christ is the head of a family. Both love and obedience expected in a family relationship are virtues of Christ himself (John 3:16, Philippians 2:8). A husband and wife are called to reflect these Godly traits in a family relationship (Ephesians 5:21-33). A man and woman are therefore equal in a family relationship. Many problems in families today would solve if only we respect women in par with men in families. 

Equal in Inheritance
Job after restoration had three daughters named Jemima, Keziah and Keren-happuch and the Bible adds that he gave them inheritance along with their brothers (Job 42: 14-15). Zelophehad lived in the time of Moses and died in the wilderness. He had five daughters Mahlah, Noah, Hoglah, Milcah, and Tirzah and no sons. The daughters went to Moses and asked for possession among their father’s brothers. Moses enquired the Lord for their case. He not only acknowledged their desire to give their father’s inheritance, but also made it as a statute and ordinance for the Israelites (Numbers 27:1-8).

Dowry harassment is one big evil leading to loss of peace and happiness, sometimes also to loss of lives too in our nation. Following the ordinance of the Lord in giving equal inheritance to sons and daughters alike might help finding a solution even for this prevalent evil in the society.

Equal in Ministry
Prophet Joel tells to a group of people who repent from their evil ways this promise: "And afterward, ​I will pour out my Spirit on all people. ​Your sons and daughters will prophesy, ​your old men will dream dreams, ​your young men will see visions. Even on my servants, both men and women, ​I will pour out my Spirit in those days.” (Joel 2:28-29). In Old Testament we read about prophetesses Miriam, Deborah and Huldah. In New Testament we have the mention of five daughters of Philip who were prophetesses. In the controversial Corinthian church too, there were women prophets (1 Corinthians 14:34-35). In the same line, in the bountiful harvest scenario in India, we need both women and men to serve equally.

In the salvation plan of God, “There is neither Jew nor Greek, slave nor free, male nor female, for you are all one in Christ Jesus (Galatians 3:28). Matthew 22:30 says that in heaven both men and women would live like angels. So Scripture emphasizes equality of both men and women consistently from beginning to end. So the let us learn to respect women in our families, society and church. Let us bring up the generation in our influence to respect either sexes with respect and dignity. This would enable us to see us better Indians and as a community God wants us to be.

Thursday, January 23, 2014

வரலாற்றில் "அவள்"


YVRô] ùTi JÚYÚPu R²STo StùNn§ F¯Vj§p AiûU«p DÓTh¥ÚkR úTôÕ, AYo GqYôß BÙoúYR êலி­ûLl ùTôÚhLû[ ®tTû] ùNn¡\ôo GuTûR TôojR ùTôÝÕ BfN¬VUûPkúRu. Ñ®úN`jûR ùNôp­லி­ ®hÓ Sôu AkR ùTiU¦«PªÚkÕ CߧVôL ®ûPùTßm úTôÕ, AYo AYÚûPV ê­லி­ûLl ùTôÚhLÞs Juû\ Sôu Yôe¡ ùLôsÞmT¥ Guû] OôTLlTÓj§]ôo. AûR TVuTÓj§ TôodÏmT¥ SVUôLd á±]ôo. ùTôÕYôL ùTiLs Øuú]t\l T¦«p ªLf £\kRÕ ®[eÏ¡\ôoLs. Su\ôL úT£, UdLs Uj§«p A±®d¡\ôoLs. TX úSWeL°p BiLû[ ®P ùTiLs Øuú]t\l T¦«p £\kRYoL[ôL LôQlTÓ¡u\]o. BiLs, ùTiLs CWL£VeLû[ TôÕLôlT§pûX Guß ùTiLû[ Ïû\ÜTÓj§ úTÑYÕ EiÓ. ClT¥lThP LÚjûR 
A¥lTûPVôLd ùLôiúP Ne¸RdLôWu Ne¸Rm 68:11 p Ne¸Rj§p BiPYo YN]m RkRôo; AûRl ©W£jRlTÓjÕ¡\YoL°u áhPm ªÏ§ Guß áß¡u\ôu. CÕ CvWúYXo ReLÞûPV G§¬Lû[ úRôtL¥jÕ AûPkR ùYt±ûV, ùTiLs B¥lTô¥ U¡rkRûR LôhÓ¡u\Õ. Be¡X úYRôLUj§p “The women who proclaim it are a mighty throng” Guú\ LôQlTÓ¡u\Õ. U¡rf£«u ùNn§ GÕYôL CÚkRôÛm AûRl TWYf ùNnYÕ ùTiLú[. G§oTôWôR ®RUôL YWXôt±p StùNn§ûV TWl©V CkR ªÏ§Vô] ùTiL°u ùTVoLs T§Ü ùNnVlTP®pûX. AlT¥ T§Ü ùNnVlThPôÛm, ùTVo A±®dLlTP®pûX. ùTVo 
A±®dLlThPôÛm Ød¡VjÕYm RWlTP®pûX. CkRd LhÓûW AlT¥lThP ùTiLû[ Ød¡VlTÓjRúY GÝRlThÓs[Õ.

úYRôLUm ØÝûU«Ûm StùNn§ûV A±®jR ùTVo ϱl©PlThÓs[ ùTiLû[d Ï±jÕm, ùTVo ϱl©PôR ùTiLû[ ϱjÕm Lôi¡ú\ôm. CYt±p ùTVo Ï±l©PlTPôRYoLÞs JÚ A¥ûUl ùTi, SôLUôu ÑLm ùT\ LôWQUôL CÚkRôs. ùTVo ϱl©PlTPôR NUô¬Vl ùTi CúVÑûYl Tt±, RuàûPV ¡WôUm ØÝûUdÏm A±®jRôs. ùTVo ϱl©PlThÓs[YoL°p Au]ôs Guàm 84 YVÕ ®RûY, CWhNLûWd ϱjÕ UdLÞdÏ A±®jRôs. úWôûR Gu¡\ £±Vl ùTi úTÕÚ £û\fNôûX«­ÚkÕ ®ÓRûXVûPkR StùNn§ûV ù_©jÕd ùLôi¥ÚkR ®ÑYô£L°u ÏÝ®tÏ A±®jRôs. U¬Vôs, NúXôª Utßm úVôYu]ôs BiPY¬u E«ojùRÝRûXd ϱjÕ ºPoLÞdÏ A±®jR]o. §ÚfNûT«u YWXôt±p ùTiLs StùNn§ûV A±®lT§p L¥]UôL EûZjR]o. CûRl TôodÏm úTôÕ úUôhN ThPQm A§LUôL ùTiL[ôp ¨WlTlTh¥ÚdÏm Guß Sôu ¨û]d¡ú\u.

Ck§Vô®p HWô[Uô] úYRôLUl ùTiLÞm Utßm _]ô]ô (Zenana) ª`]¬LÞm (_]ô]ô ª`]¬Ls, ùY°SôÓL°­ÚkÕ YÚûL RkR ùTiLs) CpXm úRôßm ùNuß ùTiLû[ Nk§jÕ StùNn§ûV A±®jRôoLs. CYoL°u ùTVoLs A§LUôL Ï±l©PlTP®pûX. Ck§V §ÚfNûT YWXôt±p CPm ùT\ܪpûX. Cuß LPÜ°u StùNn§ûV á® A±®lT§p ùTiL°u CPm A§L¬jÕs[Õ. CYoLs, BVoL[ôL CÚdLXôm, úYRôLU B£¬ûVL[ôL CÚdLXôm, GjÕû\ûV NôokRYoL[ôLÜm CÚdLXôm. Sôm CYoLû[d ϱjÕ GÝÕúYôUô]ôp, YÚeLôX NkR§«]o ReLÞûPV Øuú]ôoLs ùNnRYtû\ ©uTt±, GpXô RûPLÞdÏm Uj§«Ûm StùNn§ûV A±®lTôoLs.

Ti¥R WôUôTôn, IPô vLPo, Auû] ùRúWNô úTôu\YoLû[d ϱjÕ GÝRlThP  YôrdûL N¬ûRLs SUdÏ FdLU°jRûRl úTôX SôØm Ut\l ùTiLû[d ϱjÕ GÝR úYiÓm. SmØûPV Ck§V Ui¦p úNûY ùNnR, EeLÞdÏ ùR¬kR ùTiLû[d Ï±jR ®YWeLû[ GeLÞûPV ®XôNj§tÏ Aàl© ûYÙeLs. ¿eLs AàlT úYi¥V ®XôNm:- Ck§V ÑúRN ª`]¬ NeLm, ùTiLs ©¬Ü, 126, ÀhPov úWôÓ, CWôVlúThûP, ùNuû] 600 014 ApXÕ nmsofindia@gmail.com Cc: graceidarajan@gmail.com Gu¡\ ªu]gNpLÞdÏ AàlTXôm.

CߧVôL JÚ úLs®: BiPYÚûPV YN]jûRl ©W£jRlTÓjÕ¡\YoL°u ªÏ§Vô] áhPj§p Sôu CÚd¡ú\]ô?

Wednesday, January 8, 2014

“Her story" in History

 
Recently when I was involved in a personal evangelistic effort with an elderly woman, I was surprised to see how she was enthusiastically promoting some herbal products for which she was a sales agent. While I finally said, “Bye”, she gave her final thrust on me to buy and try those products!  In general, women are good in promotional work. They are good in proclaiming news. They talk and communicate well. They are a lot more vocal than men! They are even pulled down by men with a remark that they cannot keep a secret. This is a primary reason behind this verse penned by poet David when he said, “The Lord announces the word, and the women who proclaim it are a mighty throng.” (Psalm 68:11) It referred to the women who, with music, songs, and dances, celebrated the victories of the Israelites over their enemies. The publication of good news, or of any joyful event, belonged to the women. But unfortunately many of this mighty throng of women’s stories have not been recorded. If recorded, they go unnamed. If named, they go unrecognized. The thrust of this article is therefore for us to write the “her-stories” of women, also naming and recognizing them.

The whole of Bible has a great number of named, unnamed women who proclaimed the good news. Some of these unnamed women include the little heroine who was a slave girl, but was the reason behind the healing and saving of Naaman, the unnamed Samaritan woman who proclaimed about Jesus to her village and brought them to the saving knowledge of Christ. Some named women include, Anna, the 84 year old widow who kept telling about the Saviour to people living in her time, little Rhoda, the one who shared the good news of an answered prayer to the group of believers who were praying in particular for the deliverance of Peter from the jail, Mary Magdalene, Mary, the mother of  James and Joses, Salome and Joanna who shared the good news of his resurrection to his disciples. Taking into consideration the great hosts of women who down the lane in the history of the church have worked hard to proclaim the gospel, I have always imagined heaven to be a place filled with a mighty throng of women!

In India there have been a multitude of Bible women and Zenana missionaries (The Zenana missionaries in the past were women missionaries from other countries, who went to Indian women in their own homes and did personal evangelism) who have toiled hard to sow the gospel in our hard soil. Not many of them have found their place in the records of the Indian church history. In our present days, the number of women who proclaim God’s word has sharply increased. Therefore, it is high time that we start documenting the lives of this mighty throng of women. They could be missionaries, evangelists, pastors, preachers, Bible-teachers or women in any profession who took/take time to proclaim the Word. Come, let us start writing and telling about these unsung heroines to the world. Writing about them helps to inspire the future generation to follow the legacy of giving the gospel by all means and fighting all odds.  If we have been inspired by the lives of Pandita Ramabai, Ida Scudder, Amy Carmichael, Mother Teresa, let us take time to write about the many other women (not necessarily need to be women who have established mega-establishments like the ones I have mentioned) who worked/are working in our Indian soil. If you happen to know any/some/many of them (could be an individual working on their own or under any organization), please send details of these women to nmsofindia@gmail.com and mark a copy to graceidarajan@gmail.com. You can opt to send it by postal mail to: Women’s Auxiliary, National Missionary Society of India, 126, Peter’s Road, Royappettah, Chennai– 600 014, Tamil Nadu, India. And last but not the least, let us continue to announce the Word of God with all our might and be a part of the mighty throng of women!
“The Lord announces the word, and the women who proclaim it are a mighty throng.” (Psalm 68:11)



Wednesday, January 1, 2014

புத்தாண்டில் புது வாழ்வு


புத்தாண்டிற்கு புத்துணர்ச்சியைத் தரும் ஐந்து பெண்களின் பெயர்களை மத்தேயு இயேசுவின் பிறப்பின் கதைக்கு ஒட்டிக் குறிப்பிடுகின்றார். அதிலும் குறிப்பாக தவறான/சவால்கள் நிறைந்த‌ கடந்த காலங்களைக் கொண்ட அவர்களை பற்றிக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் அவர் வேதாகமத்தின் வேறெந்த வம்ச வரலாற்றிலும் இல்லாத ஒன்றை செய்துள்ளார்.

தாமார்
யூதாவின் மூத்த மகன் ஏரின் விதவையான தாமார், அவனுடைய இரண்டாவது மகன் ஓனானால் ஏமாற்றப்பட்டாள். இரண்டு மகன்களுமே தாமாருக்கு செய்ய வேண்டிய மைகளை நிறைவேற்றாததால், தேவ ஆக்கினையால் தான் மரித்தனர். எனவே யூதாவின் மூன்றாவது மகனான சேலா, கட்டளைபடி தாமாரை மணந்து கொள்ள நிர்பந்தம் இருந்தாலும் அவன் அவளைத் திருமணம் செய்யவில்லை. யூதாவும் இச்சமயத்தில் அவனது மனைவியை இழந்தான். இதைத் தொடர்ந்து நடந்த சில சூழ்ச்சியான சம்பவங்களால், வேசியைத் தேடிச் சென்ற அவன்  அறியாமலே அவன் மருமகளான தாமாரோடு உடலுறவு வைத்தான். அதை தொடர்ந்த சுவாரஸ்யமான திருப்பங்களால் யூதா தன்னால் தான் அவள் மருமகள் கர்ப்பமானாள் என்று அறிந்தான். தன்னுடைய மூன்றாம் மகனை தாமாருக்குத் தராததால் நிகழ்ந்த பாவச் செயலில் அவள் தன்னை விட நீதியுள்ளவள் என்றுக் கூறினான். தாமார் வாரிசு ஒன்றை பெற்று விட வேண்டும் என்று அவள் பார்வைக்கு நல்லகாரியம் போன்றிருந்த ஒரு இலக்கை அடைவதற்காக தேவப் பிரமாணத்தை மீறினாள். கதையின் நல்ல முடிவு என்னவென்றால் தவறை உணர்ந்த யூதா மீண்டும் அத்தவற்றை செய்யவில்லை. தாமாரும் விதவையாக தன் பின்னாட்களில் வாழ்ந்தாள். (ஆதியாகமம் 38)

நம்முடைய கடந்த காலத்தில் எத்தனை மோசமான பாவங்களிலே நாம் சிக்கியிருந்தாலும், அதை உணர்ந்து திரும்ப செய்யாதிருக்கும் போது ஒளிமயமான எதிர்காலம் நமக்குண்டு. விபசாரத்தில் பிடிபட்ட பாவியான ஸ்திரீயிடம் இயேசு சொன்னது என்ன? "இனி பாவஞ்செய்யாதே" என்பதே. தாமாரின் பெயர் இயேசுவின் முன்தோன்றலாகப் பதிவாகியிருப்பது நமக்கு புத்துணர்வைத் தருகின்றதல்லவா?

ராகாப்
ராகாப் எரிகோ பட்டணத்தில் வாழ்ந்த ஒரு வேசியாவாள். ஆனால் அந்நாட்களில் இருந்த உலக நடப்புகளைப் பற்றி அவள் நன்றாக அறிந்திருந்த ஞானி அவள். மோசேயுடன் விடுதலைப் பயணத்தில் வந்து கொண்டிருந்த இஸ்ரவேல் மக்களை அவர்களின் தேவனாகிய கர்த்தர் வழிநடத்திய விதங்களை சரியாக கணித்து வைத்திருந்த அவள் எரிகோவை உளவு பார்க்க வந்தவர்களை சமாதானத்தோடே தன் வீட்டில் ஏற்றுக் கொண்டாள் (எபிரேயர் 11:31). அவளும், அவள் குடும்பத்தினரும் அழியாதிருக்க, இஸ்ரேலிய வேவுகாரர் அவளுக்கு ஒரு வழியைக் கற்றுக் கொடுத்தனர். வேவுகாரரின் தெய்வத்துடைய வல்லமையை அறிந்த அவள் அதற்கு செவிகொடுத்து குடும்பத்தோடு ஆக்கினைக்குத் தப்பித்துக் கொண்டாள். ராகாப் பின்னர் தேவனுக்குப் பயந்த சல்மோனைத் திருமணம் செய்து கொண்டாள். (யோசுவா 2&6)

கடந்த காலத் துன்பங்களில் சிக்கித் தவிக்கும் நமக்கு தப்பும் வழியை ஆண்டவர் நமக்குத் தராமல் இருந்ததில்லை. "மனுஷருக்கு நேரிடுகிற சோதனையேயல்லாமல் வேறே சோதனை உங்களுக்கு நேரிடவில்லை. தேவன் உண்மையுள்ளவராயிருக்கிறார்; உங்கள் திராணிக்கு மேலாக நீங்கள் சோதிக்கப்படுகிறதற்கு அவர் இடங்கொடாமல், சோதனையைத் தாங்கத்தக்கதாக, சோதனையோடுகூட அதற்குத் தப்பிக்கொள்ளும்படியான போக்கையும் உண்டாக்குவார்." (1 கொரிந்தியர் 10:13). "நானே வழி" என்று சொன்ன அவர் நம்மை நாம் பயப்படும் அழிவுகளினின்று காப்பார். கடவுள் கொடுத்த வழியில் தப்பிச் சென்றதால் தான், ராகாப் இயேசுவின் வம்ச வழியில் இடம் பெற்றாள்.

ரூத்
ஆண்கள் இல்லாமல் மூன்று விதவைகள் மாத்திரம் குடியிருக்கும் ஒரு வீட்டை கடந்த கால பாவ வாழ்க்கையின் விளைவு என்று விமர்சிப்பது எளிது. அதில் ஒருவளான ரூத் வேறு தெய்வ வழிபாட்டின் பின்ணணியத்திலிருந்து வந்திருந்தாலும் இன்னொரு சொந்த மகனைத் தரக்கூடாத அவள் மாமியாரையும், ஆனால் அவள் மூலம் அறிந்து வைத்திருந்த சர்வ வல்ல தேவனையும் விசுவாசத்தோடுப் பற்றிக் கொண்டாள். இந்த வித்தியாசமான, விசுவாசமானமுடிவு தான் ரூத்திற்கு போவாசின் மூலம் மகிழ்ச்சியான எதிர்காலத்தைப் பெற்றுத் தந்தது.

நம்பிக்கை இழந்த நம்முடைய கடந்த கால சம்பவங்களில் நம்பிக்கை ஒளி வீசநம்பிக்கை நாதரான இயேசு கிறிஸ்துவின் மேல் நம் கஷ்டமான சூழலிலும் விசுவாசம் வைக்க வேண்டும். அவர் நம் வாழ்வில் நாம் எதிர்பார்த்திராத புதிய திருப்பு முனைகளை கொண்டு வருவார். ரூத் தாவீது ராஜாவின் பாட்டியானதோடு இயேசுவின் முற்பாட்டியுமானாள்!

பத்சேபாள்
சர்வ வல்லமை படைத்த தாவீது அரசனின் இச்சையால் பாதிக்கப்பட்டவள் தான் பத்சேபாள். இந்த இச்சையின் இம்சையால் தன் அப்பாவியான கணவனை கோரமாக இழந்து தாவீதோடே ஏகோபித்த பாவியானாள். தான் பாவி என்று தாவீது தேவ வார்த்தையால் உணர்த்தப்பட்டான். சங்கீதம் 51 ல் உள்ள பாவ மன்னிப்பின் ஜெபத்தை தாவீது செய்த போது பத்சேபாளும் அவனுடன் முழ்ந்தாளிட்டு அவனுடன் பாவத்தை அறிக்கையிட்டாள் என்றால் அது மிகையாகாது.

"தன் பாவங்களை மறைக்கிறவன் வாழ்வடையமாட்டான்; அவைகளை அறிக்கை செய்து விட்டுவிடுகிறவனோ இரக்கம் பெறுவான்" (நீதிமொழிகள் 28:13) என்ற வசனத்தின் பிரகாரம் கடந்த கால பாவ வாழ்க்கையை அறிக்கையிடுகிற யாருக்கும் ஒளிமயமான எதிர்காலம் உண்டு என்பதில் சந்தேகம் ஏதுமில்லை. பத்சேபாளும் இயேசுவின் பாட்டியாகி அவரின் வம்சப் பட்டியலில் இடம் பெற்றாள்.

மரியாள்
திருமணமாகமலே கர்ப்பமான மரியாளை ஒருவருக்கும் தெரியாமலே விவாக ரத்து செய்ய அவள் வருங்கால கணவனான யோசேப்பு முடிவு செய்தான் (மத்தேயு 1:19. இறைவார்த்தைக்கு கீழ்படிந்ததாலே கெட்ட பெயரையும், கர்ப்பத்தோடு ஏளனத்தையும் சுமக்கும் அவல நிலை ஏற்பட்டது. அவள் கர்ப்பமானது பரிசுத்த ஆவியானவரின் வித்தாலே என்றத் தெளிவை அவருடைய தூதன் மூலம் யோசேப்பு பெற்ற பின் அவன் மரியாளுக்கும் அவள் பெற்ற தெய்வக் குழந்தைக்கும் பராமரிப்பும் பாதுகாப்பும் அளித்தான். நிந்தை மொழி பேசும் மக்களிடமிருந்து மரியாளைக் காப்பாற்றினான்.

இறை வார்த்தைக்கு கீழ்படிந்ததால் நிந்தையையும் ஏளனத்தையும் நாம் சுமந்திருக்கலாம். கெட்ட பெயரைப் பெற்றிருக்கலாம். நம்மை உதறித் தள்ள உத்தேசித்தவர்களிடம் கடவுள் யார் மூலமாவது பேசி அவர்கள் மூலமாகவே நமக்கு நல்ல பெயரையும், பாதுகாப்பையும், மகிமையான எதிர் காலத்தையும் ஏற்படுத்தித் தருவார்.

உங்களுக்கு என்னுடைய இனிய புத்தாண்டு நல் வாழ்த்துக்கள்!