எனக்குள் ஒரு "யேசபேல்" இருக்கின்றாளா?

வேதாகமத்தில் இராஜாக்களின் புத்தகத்தில் யேசபேலின் வரலாற்றினை நாம் வாசிக்கின்றோம். அவள் வாழ்க்கையிலிருந்து நான் கற்றுக் கொண்டதை இங்கு தொகுத்துள்ளேன்.

தீங்கிழைப்பதில் தீவிரவாதி

தன் மனைவியாகிய யேசபேல் தூண்டிவிட்டபடியே, கர்த்தரின் பார்வைக்குப் பொல்லாப்பானதைச் செய்ய, தன்னை விற்றுப்போட்ட ஆகாபைப்போல ஒருவனுமில்லை (1 இராஜாக்கள் 21:25). மட்டுமல்ல, யேசபேல் பாகால் வழிபாட்டை இஸ்ரவேல் தேசத்தில் அதிகரிக்க செய்தவள் (1 இராஜாக்கள் 18:19). வேசித்தனங்களும், பில்லிசூனியங்களும், ஏராளமாய் புரிந்தவள் (2 இராஜாக்கள் 9:22). கர்த்தரின் தீர்க்கர்களை வேரறுக்க வீறு கொண்டு எழுந்தவள் (1 இராஜாக்கள் 18:4, 1 இராஜாக்கள் 18:13). மறு பக்கம், அவள் பந்தியிலே பாகாலின் தீர்க்கதரிசிகள் நானூற்றைம்பதுபேரும், தோப்பு விக்கிரகத்தின் தீர்க்கதரிசிகள் நானூறுபேரும் தினமும் விருந்து உண்டார்கள் என்று வேதம் கூறுகின்றது ( 1 இராஜாக்கள் 18:19).

இவை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, நீதிமானாகிய நாபோத்தின் மரணத்தை திட்டம் தீட்டியவள். அவள் கணவனான, இராஜாவான ஆகாப் ஒரு எளிய குடிமகனுக்கு சொந்தமான திராட்சத் தொட்டத்தை இச்சித்தான். அதை தர மறுத்த நாபோத்தை கொலை செய்ய யேசபேல், தன் கணவனின் பெயரால் நிருபங்களை எழுதினாள் (1 இராஜாக்கள் 21:8). வேதத்தில் பெண்களுள், ஆமானின் மனைவியாகிய சிரேஷும், சிம்சோனின் மனைவியாகிய தெலீலாளும், யேசபேலைப் போல‌ தீவினையிழைப்பதில் தீவிரவாதிகளே!

எந்த உறவுகளிளிலும் ஆதிக்கம் தவறான ஒன்றாகும். ஆதிக்கம் செலுத்தி தீவினை புரிவது அதிலும் கேடானது. ஆதிக்கமும், தீவினையும் ஒரு சேர இருந்தது யேசபேலின் அதிமோசமான குணமாகும். வேதம் இவ்விரண்டையும் எதிர்க்கின்றது. ஒருவரோடொருவருக்குள்ள உறவில் "தெய்வ பயத்தோடே ஒருவருக்கொருவர் கீழ்ப்படிந்திருங்கள்" (எபேசியர் 5:21) என்றே வேதம் கூறுகின்றது. மேலும் நன்மை செய்வதில் சோர்ந்து போகாதிருங்கள் (2 தெசலோனிக்கேயர் 3:13) என்றும் வேதம் எடுத்து இயம்புகின்றது. ஆனால் யேசபேலோ தீமை செய்வதில் தீவிரம் காட்டினாள்.

பிடரியைக் கடினப்படுத்தியவள்
மெய்த் தேவனாகிய யெகோவாவின் வல்லமையை யேசபேல் பல முறை அறிந்து கொள்ளும் வாய்ப்புகள் இருந்தது (1 இராஜாக்கள் 18:16-46). பஞ்ச நாட்களில் பாகாலால் மழையை கொடுக்க முடியவில்லை என்பதை அறிந்தவள். கர்மேல் பர்வதத்தில் பாகாலின் தீர்க்கர்களால் பலிபீடத்தில் அக்கினி கொண்டு வர முடியாததையும், எலியா ஒரு எளிய ஜெபத்தை செய்து அக்கினியை இறக்கியதையும் அவள் அறிந்தும் கடவுள் அவள் வாழ்க்கையில் இடைபட்டதை அலட்சியம் செய்தாள். "அடிக்கடி கடிந்துகொள்ளப்பட்டும் தன் பிடரியைக் கடினப்படுத்துகிறவன் சகாயமின்றிச் சடிதியில் நாசமடைவான்" (நீதிமொழிகள் 29:1) என்பது உண்மையன்றோ?

விதைத்ததை அறுத்தவள்
கலாத்தியர் 6:7-8 சொல்கின்றது: "மோசம்போகாதிருங்கள், தேவன் தம்மைப் பரியாசம்பண்ணவொட்டார்; மனுஷன் எதை விதைக்கிறானோ அதையே அறுப்பான். தன் மாம்சத்திற்கென்று விதைக்கிறவன் மாம்சத்தினால் அழிவை அறுப்பான்; ஆவிக்கென்று விதைக்கிறவன் ஆவியினாலே நித்தியஜீவனை அறுப்பான்." எலியா தீர்க்கன் மூலம் அளிக்கப்பட்ட தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவேறுதலாக யேசபேல் மாத்திரமல்ல அவளுடைய குடும்பத்தினரும், சந்ததியாரும் அகோரமான மரணத்தை சந்தித்தனர். அவற்றில் சில: ஆகாப் (1 இராஜாக்கள் 22:37‍-38), யேசபேல் (2 இராஜாக்கள் 9:30-37), அவள் மகன் யோராம் (2 இராஜாக்கள் 9:25-26), அவள் குடும்பத்தினர் அனைவரும் (2 இராஜாக்கள் 10:1-17), அவள் மகள் அத்தாலியாள் (2 இராஜாக்கள் 11:15,16).

நமக்கு ஒரு கேள்வி: அறிக்கையிட்டு விட்டு விட வேண்டிய யேசபேலின் குணம் ஏதாவது நம்மில் காணப்படுகின்றதா?

"தன் பாவங்களை மறைக்கிறவன்(ள்) வாழ்வடையமாட்டான்(ள்) ; அவைகளை அறிக்கை செய்து விட்டுவிடுகிறவனோ(ளோ) இரக்கம் பெறுவான்(ள்) ." (நீதிமொழிகள் 28:13)

Her Blood Became a Seed of the Church

Vibia Perpetua was in her early twenties when singing a psalm went with joyful and radiant countenance to a martyr’s death.  She and her Christian companions were condemned to be thrown into the arena among wild animals and then to be killed by a gladiator’s sword. But Perpetua had got caught a glimpse of Christ’s sufferings on the Cross and she was not afraid.

Her Story

Perpetua lived in North Africa, at Carthage, where Christians from Rome had brought the Gospel. Vigorous Christian churches were springing up. The Roman emperor Septimus Severus, fearing the rising power of Christianity, issued an edict prohibiting Christians from teaching or making converts. Perpetua and her companions were among the first victims of this edict. The five others who suffered martyrdom with Perpetua were her maid servant, Felicitas, her teacher, Saturus and three fellow Christians. They knew the story of how Paul’s own conversion nearly two centuries earlier had followed soon after Stephen’s martyrdom. They were very confident that their martyrdom would win many like Paul, in the pagan city of Carthage.

Perpetua had been baptized only a short time before she was condemned. There is no record of her husband. It is assumed that he was either dead or had deserted her because she was a Christian. Her aged father came and pleaded her to renounce her faith. She said, “I cannot call myself anything else than I am, a Christian!” Her father threatened to beat her. She remained calm and firm.

While in prison they brought her infant son to her. She wrote: “I suckled my child who was already weak from want of nourishment. In my anxiety for him I spoke to my mother and brother and commended to their care, my son. Immediately I gained strength and being relieved from my anxiety about the child, my prison suddenly became to me a palace.”

When the day of her execution drew near, her father worn out with much suffering, came for the last time and cast himself down before her. She grieved for her unhappy old age. Her child was brought to her for the last time, and she confessed: “God so ordered it that it was no longer required sucking, nor did my milk inconvenience me.”

Felicitas, her maid was eight months old with child. Perpetua and her companions prayed that she be delivered of her child. Her labour pains came upon her a month early. A daughter was born. Felicitas gave her to her sister. Three days later she and Perpetua prepared themselves for death. For their last meal, instead of the meal usually given to condemned prisoners, they celebrated an agape, a religious meal partaken by early Christians in token of love and kindness.

On the day of their execution, the condemned Christians walked to the arena. Perpetua’s face was radiant. Behind her marched Felicitas with Saturus and the three other men. They spoke boldly to the Procurator: “You may judge us, but God will judge you.” This remark infuriated the people and they demanded that Perpetua and her companions be given extra scourges. The men faced the beasts first. They were attacked by a leopard, a bear and a wild boar. Saturus, the teacher was so covered with blood that the spectators cried out in scorn: “He is well baptized!”

Perpetua and Felicitas were thrown into the arena with a savage steer, which attacked Perpetua first. When she saw that Felicitas had been tossed by the infuriated animal, she went to her aid. Then she looked at herself and saw marks of injury on her body, but she felt no pain. She had been given victory over her senses and a consciousness of oneness with God.

During a moment of rest Perpetua asked for her brother and when he appeared, she begged him to stand fast in the faith. The message she asked him to take back to her family was that they must love one another and not allow suffering to keep them from the faith. Again she walked valiantly into the arena, this time to be beheaded. The gladiator was unskilled and gave her only slight wounds. After a cry of pain, she herself directed the gladiator’s sword to her throat and died. Perpetua and her companions met their death in the arena on a day in March, 203 AD, but they live in Christian history as noble martyrs. Because of their courageous spirit and sublime faith, the church grew and many others were attracted to a religion which produced such heroes.

Perpetua recorded her own story until the day before her death. Early church father Tertullian added this postscript: “O most brave and blessed martyrs, your dungeon is full of darkness, but you yourselves are light. Your dungeon has bonds, but God has made you free.”

I highlight Perpetua even among the five here, for taking the lead in their times of persecution. She also took time to write her own story and her companions', for which I think we all remain indebted. She was a leader in a time of adversity and she continues to inspire us!

"Therefore, since we are surrounded by such a great cloud of witnesses, let us throw off everything that hinders and the sin that so easily entangles. And let us run with perseverance the race marked out for us, fixing our eyes on Jesus, the pioneer and perfecter of faith. For the joy set before him he endured the cross, scorning its shame, and sat down at the right hand of the throne of God." (Hebrew 12:1-2)


(Note: I have copied lines from Edith Deen’s, “Great Women of the Christian Faith”. Read the same book for more details)