A Child Model

The story of this little child is narrated in 2 Kings 5:1-19. Sadly her name is not recorded. She was raised in a family in Israel in a Godly manner. In the same time in history there was Naaman, a com­mander of the army of the king living in Syria. The Lord had given him victory for an implicit reason (v.1). It was not Naaman, but God who brought this little girl as a captive and maid into the house of Naaman for a divine purpose. She was forcibly brought to live among a people of a different faith. Just like Sarah who was brought before Pharaoh, Esther who was brought into the palace of the Persian king, this little girl was brought to the house of this influential man, Naaman. As a maid, her choices would have been curtailed to the core. She probably lived in a dark room, yet lit light in the house of her master. She was an object, a spoil of war, yet became a powerful personality. She was stolen and taken across the borders, yet God used her across the borders. She would have shed lots of tears in private, but her story got recorded in the pages of the Holy Bible. Here are some powerful pointers for us to ponder from her life.

She Models Forgiveness:

In this world where wars rip apart human lives, where ego clashes and bitterness tear relationships, the life of this little maid stands tall as a model of forgiveness. How could she ever forgive a family who has separated her, from her loving parents and her own place of living? It was possible only because of her knowledge about Yahweh, a forgiv­ing God. His power in her life helped her to forgive her captors. We see a reversal story in the letter of Paul to Philemon, where Philemon, a master forgave Onesimus, his slave. Love keeps no record of wrongs (1 Cor 13:5). An epitome of forgiveness is seen in Jesus, who said, “Father forgive them. For they do not know what they are doing.” He forgives our sins even today. Bitterness prohibits blessings. Forgiveness releases blessings. Let us be gripped by the power of our forgiving God who only can help us to forgive serious offenders in our lives. Only then we can pray the Lord’s Prayer: “Forgive us our sins, just as we have forgiven those who have sinned against us.” (Matthew 6:12, NLT)

She Models Strategic Mission:

Her master through he was great and rich was seriously suf­fering from leprosy. Her compassion in a crisis situation enabled her to react constructively. The Syrian God, Rimmon who was the god of thunder was an angry, frightening God. She therefore introduced to her master about her God who could heal, save and forgive. She had heard of Jehovah’s power through the life and ministry of Prophet Eli­sha in her land in Israel. Though she was a refugee, she was a missionary. God’s plan has always been to glorify His name through displaced people in the history of the world. There were other godly captives in the history of the Bible like Joseph, Esther, Daniel, Shadrach, Meshach, Abed Nego, Ezra and Nehemiah. They sang the song of the Lord in strange lands (Psalm 137). The little girl’s life spoke. Her words were respected. Her captor’s family obliged to her suggestion to go and meet prophet Elisha. Praise God. Naaman came healed both in his soul and his body. His powerful testimony echoed through the lands of the then world: “Now I know that there is no God in all the world except in Israel!” (2 kings 5:15)

She Models a Godly Family:

We do not know when life’s situation might separate parents and children. The little girl was forcibly taken away from her parents when she was young. But her Godly parents had trained her in the ways of Yahweh before that. We have to inculcate Godly values in children before they fly off from our nest. John Wesley said, “I learned more about Christianity from my mother than from all the theologians in England.” And it is equally important to reach out to all children in our influence, in our wider family out in the world. Ministry to children yields multiple dividends. D L Moody said, “If I could relive my life, I would devote my entire ministry to reaching children for God!” Let us therefore join with the Psalmist in saying: we will tell the next generation the praiseworthy deeds of the LORD, his power, and the wonders he has done. (Psalm 78:4). Eternity would reveal the parents of this little girl how many lives she has influenced beginning with the influential Naaman. But it all started in nurturing of a young life in a Godly home.

“Let the little children come to me, and do not hinder them, for the kingdom of heaven belongs to such as these.” (Matthew 19:14) -Jesus

Judges or Missionaries?

I invite you again to the series on Biblical Theology of Missions. I used a simple term in my earlier writings called a “Missionary Spectacle.” We can hear the heartbeat of God, when we choose to wear such a lens. In this write-up I have captured an overall view of the books of Judges and Ruth.

Sin Cycle

The period of judges can be understood as a time, of God chastening his chosen nation. We should keep in mind that the choice was for the Israelite nation to be a missionary vehicle in itself, to spread God’s glory to other nations. When this did not happen, God brought the nations into the Israelite territory. It would be a good learning exercise to count the number of nations that invaded Israelites after every one of their sin cycles. A typical sin cycle in the book of Judges was like this: Israelites sinned. God brought foreign rulers who oppressed them. Israelites cried out to God. He raised a judge, who would fight the oppressor, deliver the Israelites and then there would be peace for certain years until the life time of the judge. The highlight of the book is missiological in the sense that every foreign nation came to know the God of Israel. The question to us is: Like the judges, do we bring peace to our community in our generation, fighting the oppressive structures around?

War between Gods

The Old Testament stories of wars happened in a context of  fight between gods. The God of the winning side was considered great. And one another interesting truth is that these judges, most of them were people like a simple Gideon, a sinful Samson, a one and only woman named Deborah and so on. One common factor in all of their victories was that the war was waged by God Himself because the Israelite side was weak, in numbers, in military terms, personality-wise and in many ways. However, the more impossible the situation was, the more the glory of God. There were super natural miracles like how the river Kishon wiped the Canaanite army during Deborah’s leadership (Judges 5:21), which was a repeat of the famous Red Sea incident. Even today in our power encounter in the context of missions, God wages war and He wins ultimately. God wants us to be his warrior and representatives by heeding to His call. We inherit blessings when we choose to obey.

Story of Grace

The story of Ruth happened in the time of judges. When we view this beautiful story through the lenses of a missionary spectacle, we can see God’s love for a Moabite widow and how he brought her in His sovereignty into a genealogy of prominence. Ruth became a fore-mother of the Lord and Saviour Jesus! She made a choice of faith in God in the toughest time of her life. She said to her Israelite mother-in-law, Naomi, “ ...Your God will be my God...” (Ruth 1:6) which I am sure, became a pivotal point of change. I long to hear many such voices in our nation, who would say, “Your God will be my God” to the disciples of Jesus. We need to remember the promise God gave to Abraham, the father of the Israelite clan that all nations would be blessed. We have an inclusive God, a loving God. Praise God for His son, Lord Jesus who is a mixed-race Saviour. The third person of the trinity, the Holy Spirit, enables us to be witnesses of the triune all over the world (Acts 1:8). When we accept this God and spread His glory, our stories will be read as stories of grace for time, immemorial. 

God turns any scenario into a mission context. We like the judges are missionaries of the gospel. Amen!

What is "that" in Your Hands?

God asked the above question to Moses, for which he replied “a Shepherd’s Staff.” (Exo. 4:2) In Dorcas’ case, it was her “Needle.” She spent her days in stitching, remaking, mending, altering garments for poor widows who lived in Joppa. She was always doing good and helping the poor. The name Dorcas means, “gazelle”—an emblem of beauty. Its Hebrew equivalent, Tabitha is the Syro-Chaldaic form of the Hebrew -  Zibiah, or Tsibiah, which was the name of a princess of Judah, the mother of King Joash.

Life of Dorcas (Acts 9:36-43)

A Disciple

 Dorcas is the only named woman disciple in the Bible. Possibly Dorcas came to know Christ as her Saviour from Philip, the evangelist. She caught the vision of how she could serve Christ with her money and her needle. Her salvation experience led her to doing this good work. We should be aware that giving of alms and doing good works alone gain no merit with God. God sees our hearts, and then our talents.  All who do good works are not the disciples of Christ. But all disciples of Christ are called to be doers of good work. 

Apostle James at length discusses in his letter about how salvation and good works are inseparable.  The cup of cold water is acceptable when it is given in His name. Jesus said, “I tell you the truth, anyone who gives you a cup of water in my name because you belong to Christ will certainly not lose his reward.” (Mark 9:41) People who see our good works should ultimately praise God! (Matthew 5:16). When we do good works, our attitude should be not to publicise ourselves (Matthew 6:1). In Dorcas’ case, it was the women who spoke praises of her!

A Beautiful Woman

We do not know whether Dorcas was a physically beautiful woman or not. In the New Testament there is not a single mention of the physical beauty of a man or a woman, but we only read about the inner beauty of people. She certainly lived a lovely life, and had eyes reflecting the compassion of the Master whom she so faithfully served, who went about doing good (Acts 10:38). Her beneficiaries saw in her, the beauty of Jesus.

She had the hands and feet of Jesus. Jesus said, “I was naked, and you gave me clothing…. ….I assure you, when you did it to one of the least of these my brothers and sisters, you were doing it to me!’ (Matt 25:36-40, NLT). True to these verses, the hands of Dorcas clothed the sisters who needed clothes.   The woman mentioned about in Proverbs 31 had hands to offer too. Her hands were busy spinning thread, her fingers twisting fibre. She extended a helping hand to the poor and opened her arms to the needy (vs 19-20). These women had hands that helped and so were beautiful. Charm is deceptive, and beauty is fleeting; but a woman who fears the LORD is to be praised. (Proverbs 31:30)

A Minister

For some reason, Dorcas became ill and died. While the funeral procedures were happening, the women whom she had helped all along, sent two men to call Apostle Peter who was in nearby Lydda.  They knew that he would exercise supernatural power because just then he had healed Aeneas, a paralytic man. When Peter came he must have been moved as he saw the exhibits of the coats and garments Dorcas had made for the needy women. He said, “Tabitha, arise!” and life returned. Dorcas sat up, and Peter presented her alive to the saints and widows. They would have been over-joyed to get back their much-loved Dorcas.  After the resurrection of Jesus, this was the first incident in the early church. So it became a powerful display of the resurrected power of Jesus Christ. 

In her resurrected life, a healed Dorcas would have taken up her needle in her hand immediately.  On the one side, she started to help the needy women again. On the other hand, the message rang, “Dorcas is alive again,” and many believed in the Lord. After the resurrection of Lazarus we read that many of the Jews believed on Jesus. It is true in a spiritual resurrection too. A transformed life attracts others to the Saviour. We read that after the miracle, Peter stayed in Joppa for many days, to teach and disciple the new believers. Peter stayed with Simon the tanner, a saint who prepared skins for leather to the glory of God, just as Dorcas made up her garments with her consecrated hands. 

Professions, Positions, Power are powerful pulpits to propagate the gospel.  It is interesting that in the midst of her funeral, Dorcas woke up and was able to see how she had influenced the lives of people around her. Like Mary of Bethany she did what she could. How have we influenced lives around us? Christianity teaches us not only to live and let live, but also to help live. Dorcas might not have been an outgoing personality like Deborah. Probably she did not have children to dedicate like how Hannah and Salome did. But she had a hand and a heart to serve. Following Ecclesiastes 9:10, let us do it with all our might whatever our hands find to do for the glory of God!

Conversion of the Converted

We live in a pluralistic world. India has the most pluralistic society where there are 1652 languages spoken. We are blessed with a wide mosaic of cultures and people groups. How do we effectively play the role of being the salt of the earth and light of the world? In my life I have gone through many reconversion experiences through which God taught me to love and respect diverse people. Here are some Scriptural learnings I had in my faith journey.

Conversion of Peter: Love for All People

In Acts 10, I have always wondered whether the highlight there was conversion of Cornelius or that of Peter! To me it is Peter because he had to undergo three rounds of visions, rather admonitions, to bring him out of his hatred for gentiles. All the three times the same sentence was spoken by God. It was: "Do not call something unclean if God has made it clean." (v.15-16) When we read the rest of the story there we see how God loves all people equally. I still struggle to understand the conversion experience of Peter because in Galatians chapter 2 we read about his hypocritical nature with regard to eating with gentile believers (v.11-13). Paul had to oppose Peter face to face for his reconversion again!

How much of this nature is still prevalent in our churches, Christian organisations and families today? God wants us to come out off our hypocritical attitudes and demonic oppressions that divide us on the basis of caste, race and any such divides. Let us not call something unclean that God has made it clean!

God Helps: Love for All Languages

In Daniel chapter 1 we read about how Daniel and his three friends were taken as captives to a foreign land where the culture and languages were all new! But the interesting verse for me there is verse 17 which says: God gave these four young men an unusual aptitude for understanding every aspect of literature and wisdom. And God gave Daniel the special ability to interpret the meanings of visions and dreams. It is interesting that God helps us to respect differences so that we can learn new languages to communicate in contexts other than ours.

God not only takes missionaries of his gospel to lands where new languages are spoken. People in the so-called secular contexts also get transferred because of job and education opportunities to diverse contexts. Let us be rest assures that God will help us to communicate with new friends in places of our influence. In Daniel and his friend’s situation, there was an overarching plan of God for the gentile rulers to know about His sovereignty which eventually happened. Rulers of foreign nations acknowledged the supremacy of Yahweh. One such proclamation is in Daniel 2:47: The king said to Daniel, "Truly, your God is the greatest of gods, the LORD over kings, a revealer of mysteries, for you have been able to reveal this secret."

God’s Plan: Love for All Nations

The emphasis of the Bible in its entirety is for all nations. One such revealing portion of the Bible is Psalm 67. The formula for blessing for us in this Psalm is to bless the nations. Are we involved in world missions? We need a conversion experience if we are not involved in it. I have always believed in praying for the world meaningfully. Here is a link to do that: http://www.operationworld.org/prayer-calendar. Here is also a story of a woman whom I love dearly who travelled to nations through her knees: http://graceidarajan.blogspot.in/2012/01/precious-person-in-my-life.html. Let us be challenged and let us go through many conversion experiences and be transformed to fullness and glory! Amen.

Blue Whale? Hope For New Gen-kids!

The name, “Blue Whale” (an online game) brings chills down our spines. Immediately our thoughts shift towards our children and grandchildren. Technology is both a blessing and a curse. Perhaps ours and the coming generations live in the “not so” blessed times. But we always have HOPE that the Scripture offers to us.

Forty-two Young Boys
In 2 Kings 2:23-24 we read about the unruly behaviour of some young boys. It says that Elisha went up to Bethel. As he was walking along the road, some youths came out of the town and jeered at him. "Go on up, you baldhead!" they said. "Go on up, you baldhead!" He turned around, looked at them and called down a curse on them in the name of the Lord. Then two bears came out of the woods and mauled forty-two of the youths. The context of the story can be understood by reading what happened prior to this incident. V.11 says a chariot of fire and horses of fire appeared and Elijah went “up” to heaven in a whirlwind. The usage of the words, “Go on up!” by the youths could have been an effort to tease Elisha to climb “up” along with his mentor. I believe they not only insulted the prophet but also his God, Yahweh.

The story ends unpleasantly. The prophet cursed. Thankfully two bears only mauled the youth and did not kill them, leaving them with a strong warning for their misbehaviour. However as a parent, I wonder about their upbringing. Did the parents of the forty-two young boys and the Yahweh- educators of their time fail? Jewish boys had education both at home and outside. I think it was a lack of value educatio from both these sides that led to a lack of respect of God and a minister of God. Lack of Christian education and good values for sure lead to disasters in churches and families even today.

Three Young Boys
I shift my focus to three more young men who belong to a time prior to Elijah namely, Samuel, Hophni & Phinehas (1 Samuel 1 & 2). The latter two were the children of the local priest, Eli whereas Samuel was the son of the “so called” lay member in the priest’s jurisdiction. Hannah & Elkanah together raised Samuel in Godly values. No wonder prophet Samuel changed the then world upside down and was a huge blessing to society.

Coming to Hophni & Phinehas, these young sons of Eli were sexual perverts and also were known for laying their hands on the offerings on the altar and licking the taste of the best portions. As a good parent Eli warned his sons saying, "Why do you do such things? ... If a man sins against another man, God may mediate for him; but if a man sins against the LORD, who will intercede for him?" His sons, however, did not listen to their father's rebuke (2:23-25). Eli failed as a dad, for God said to Eli, “Why do you honor your sons more than me by fattening yourselves on the choice parts of every offering made by my people Israel?” (v. 29) He failed to restrain his children (3:13) The result was chaos: Ark captured, disaster to nation, loss of lives of Hophni, Phinehas and his wife, all in one day.

Hope for Our Children
The Biblical solution is for parents to take their priestly role seriously following the footsteps of our forefathers of the patriarchal times. It is said that Abraham not only built tents but also altars (5 occasions specifically). Lot built tents, not altars. It is sad that some parents even today only build tents/ houses for children like Lot, but there is no family altar/prayer and no respect for God’s words. Abraham was blessed with Isaac and generations after him are blessed until today. In contrast Lot’s wife died as a pillar of salt, his children sinned with their own father also earning generational curses. Job who also lived in the patriarchal era took his priesthood seriously that it was a 'regular' custom for him. Early in the morning every day he offered sacrifices for each of them (Job 1:5) Though he lost them all in a day to death, the truth we learn from the full story is that Job got all of his blessings doubled. He did not lose his children at all because in eternity their count was also doubled! (ten earlier and ten later).

A typical family priest can even be a mother or a grandmother like in the case of Timothy, where his mom, Eunice and grandma, Lois took a lead. Timothy’s faith is attributed to these great women of faith (2 Timothy 1:5). Pastor Timothy learnt Scriptures from his infancy from them! (3:14-15) A godly upbringing can bring blessings in the lives of children and grandchildren. We are the priests to our children. It is the senior generation that can change the destiny of the juniors, trusting the word of God. We bring hope through Christ, the victor.

Love Life!

I started to love life on earth, afresh, when I prepared the following exposition for a senior citizens' meet in Chennai. Hope this study would RENEW all who believe in the living word of God.

Goodness– Life Long

The psalmist and King, David said, “Surely goodness and love will follow me all the days of my life, and I will dwell in the house of the LORD forever” in Psalm 23. It is said about Abraham that he lived for 175 years, and he died at a ripe old age, having lived a long and satisfying life (Genesis 25:7-8). The last verse of Psalm 91 says,"Because he loves me," says the LORD, "I will rescue him; I will protect him, for he acknowledges my name.  He will call upon me, and I will answer him; I will be with him in trouble, I will deliver him and honor him. With long life will I satisfy him and show him my salvation." Can anything good come out of old people? Why not?

Consider Naomi. She would have died in bitterness. But much goodness came out of this lady in a highly adverse situation, much later in her life, when she was pretty old. She was widowed, left with two daughters-in-law who were widowed too. Loss of two sons in their prime age, even before they could beget children should have been a painful experience for this single mom. A child that loses parent is an orphan but thankfully there is no name, label in our vocabulary that would stigmatise a parent/s who have lost child/children. Even among the two daughters-in-law, one went away, however one clung to Naomi. Life turned upside down for her with this one remnant person, Ruth.

Old Naomi became a channel of blessing to young Ruth. Naomi could enjoy her life till her death, because of a great turn of events. Naomi was blessed with a grand kid, Perez, a progeny leaving a great legacy. Women said to Naomi, “He (Perez) will RENEW your life and sustain you in your old age.” (Ruth 4:15). Renewal of life happens for God’s children.  The highest honour was, Jesus, the Saviour of the world was born in her lineage. 2 Corinthians 4:16-17 says that though outwardly we are wearing out, inwardly we are RENEWED day by day. Our suffering is light and temporary and is producing for us an eternal glory that is greater than anything we can imagine.  Long life in a fuller biblical sense means eternal life and glory! Our bodies grow old, but our inner man/woman is renewed. We grow & glow as we age!

Elizabeth & Zechariah, an old couple were good role models, life-long, in spite of an adverse situation of not having a child of their own. Both of them were upright in the sight of God, observing all the Lord's commandments and regulations blamelessly. Miraculously they gave birth to a baby, who later became a great man of God. But alas, John the Baptist did not live long in this earth. Yet he was a huge blessing in his short span of life. He prepared the way for Jesus! Goodness and Mercy will follow all the days of our lives in spite of our adversities and sufferings.

Strength – Life long

The Bible says that Moses was 120 years old when he died, yet his eyesight was clear, and he was as strong as ever (Deuteronomy 34:7). Caleb said like this:  I am this day eighty-five years old. I am still as strong today as I was in the day that Moses sent me; my strength now is as my strength was then, for war and for going and coming (Joshua 14:10-11). Not all are physically as strong as Moses and Caleb! But, the Bible says in  Deuteronomy 33:25 that our strength will equal our days! Paul had a thorn, a pain life-long. But God’s answer to that was, “My grace is sufficient for you, for my power is made perfect in weakness.” (2 Corinthians 12:9)

Isaiah 40:29, 31 says: He gives power to the faint, and to him who has no might he increases strength. But those who keep waiting for the LORD will RENEW their strength. Then they’ll soar on wings like eagles; they’ll run and not grow weary; they’ll walk and not grow tired.” The eagle analogy God uses here logically connects to all who are worn out. At age 40, just like human bodies start wearing out, eagles undergo a painful and ugly process called moulting. With the coming of new feathers after a long wait, the eagle starts to soar high again! Psalm 103:5 says that God satisfies our desires with good things so that our youth is RENEWED like the eagle's. Isaiah 46:4 says, “I will still be carrying you when you are old. Your hair will turn gray, and I will still carry you. I made you, and I will carry you to safety.” I love the triple emphasis on the word, “carry “in this verse. Yes, God carries us all through our life, especially in difficult phases of our life.

Ministering– Life long

It was old Joshua who said, As for me and my house, we will serve the Lord! Joel prophesies about seniors too! God said through him, “And it shall come to pass afterward, that I will pour out my Spirit on all flesh; your sons and your daughters shall prophesy, your old men shall dream dreams, and your young men shall see visions (Joel 2:28). C.S. Lewis said: You are never too old to set a new goal or dream a new dream! Consider the old people who blessed and prophesied/ and spoke about baby Jesus. Simeon blessed and prophesied about Jesus to Mary. Anna, a widow, who was eighty-four, did not depart from the temple, worshiping with fasting and prayer night and day. She praised God and spoke about the child to all who were looking for the redemption of Jerusalem (Luke 2:37, 38). Paul was an old man when he was a prisoner of Christ Jesus (Philemon 1:9). These people ministered to God, life-long! Psalm 92:12-14 says, “But the godly will flourish like palm trees and grow strong like the cedars of Lebanon. For they are transplanted to the LORD’s own house. They flourish in the courts of our God. Even in old age they will still produce fruit; they will remain vital and green. They will declare, “The LORD is just! He is my rock! There is no evil in him!”” Being in fruitful ministry all through life is a blessing!

I conclude with a senior citizen’s prayer from the Bible:  Now that I am old and my hair is gray, don’t leave me, God. I must tell the next generation about your power and greatness (Psalm 71:18-19).  Let that be our genuine desire and prayer too.  God would bless us so that we would love life here in this earth and inherit life, eternal too!

மிஷனரிக் கண்ணாடித் தொடர்: சுவிசேஷ இரதம்

நம் மிஷனரிக் கடவுள் விரும்பிப் பயணிக்கும் வாகனம் எதுவாயிருக்கும்? நம் ராஜாதி ராஜாவாம் கர்த்தரை நான் இரதம் ஒன்றில் பிரயாணிப்பது போல் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். மிஷனரிக் கண்ணாடியை அணிந்து கொண்டு ஆதியாகமப் புத்தகத்தின் கடைசிப் பக்கங்களிலுள்ள யோசேப்பின் வாழ்விலிருந்து இக்கட்டுரையைத் தொடர்கிறேன்.

இரதம் இழுக்க, மனிதர்
யோசேப்பு யேகோவா வணக்கம் இல்லாத எகிப்திற்கு அவன் சகோதரரால் வலுக்கட்டாயமாகத் தள்ளப்பட்டு, மாற்றுக் கலாச்சார‌ சூழலில் வாழ நேர்ந்தது. ஆனால் சர்வ வல்ல தேவனுக்கு அந்த நாளின் முதன்மை நாடாகிய எகிப்து அவரைக் குறித்த அறிவை, தாம் தெரிந்துகொண்ட ஆபிரகாமின் கொள்ளுப்பேரனான யோசேப்பின் வாழ்வின் மூலம் அறிந்துகொள்ளும் உன்னத நோக்கம் இருந்தது.

யோசேப்பு எகிப்தில் தன்னுடைய‌ எல்லா நிலைமைகளிலும் நல்லுறவுகளைக் கட்டி எழுப்பினான். தேவன் தேச ஆளுமையில் அவனை உன்னதமான இடத்திற்கு உயர்த்தினார். உணவிற்காக முழு எகிப்தும், கானானும், அண்டைத் தேசங்களும் அவனைத் தேடி வந்தனர். அவன் ஞானத்தின் மூலம் தேவ நாமம் மகிமைப்பட்டது. இன்றும் நாம் செய்யும் எந்தத் தொழிலும்' நற்செய்தியைப் வல்லமையாய்ப் பரப்பும் பிரசங்க பீடம் ஆகும். நாம் எந்த அளவிற்கு அதைப் பயன்படுத்துகிறோம்?

கானானியப் பெண்ணான தாமாரோடு யூதா தவறான உறவு (ஆதியாகமம் 38) வைத்த சம்பவத்திலும், இந்த‌ வம்ச வழி வந்த இறைமகன் இயேசுவின் வேரைக் காண்கிறோம் (மத்தேயு 1:1 3). நம் வேதம் கூறும் மதம் ஒர் வம்சத்திற்கு மட்டுமே உரியது அன்று என்பது புலனாகிறது. தேசங்களை ஆளும் ஆசீர்வாதம், யாக்கோபால் மகன் யூதாவிற்குத் தீர்க்கமாக உரைக்கப்பட்ட ஒன்றாகும் (ஆதியாகமம் 49:10). யூதா கோத்திரத்தை ஆசீர்வதித்து அதன் வழி வந்த இரட்சகர் இயேசுவின் மூலம் முழு உலகையும் ஆசீர்வதிப்பது இறை நோக்கமாயிருந்தது. சுவிசேஷ இரதத்தை இழுக்கும் பணி மனிதருக்கும், மனிதக் கூட்டங்களுக்குமேயாகும். மனித‌ வாழ்வின் நன்மை, தீமையான சம்பவங்களில் இறைவன் தம்மை வெளிப்படுத்துகிறவராகவே இருக்கிறார்.

இரதம் இழுக்க, தேசங்கள்
யாக்கோபின் 12 புத்திரர் பலுகிப் பெருகி ஒரு நாடாக மாறினார்கள். தன் சுவிசேஷ இரதத்தை இழுக்க தேவன் மனிதரை மாத்திரமல்ல, இஸ்ரவேல் என்னும் இந்த மக்கள் கூட்டத்தையும் பயன்படுத்தியதை யாத்திராகமப் புத்தகம் முதல் காணலாம். மோசேயும் சுவிசேஷ ரதத்தை இழுத்தவனே. சர்வ வல்லவர் அவனை முன்கூட்டியே பார்வோன் குமாரத்தியின் அரண்மனையில் இரண்டு கலாச்சார சூழலில் வளர வைத்து இஸ்ரவேலரின் தூதுவனாக எகிப்தின் ராஜாவாகிய பார்வோனிடமே அனுப்பினார். மோசே ஒரு மிஷனரியைப் போன்றே இறைவனால் அருட்பொழிவைப் பெறுகின்றான் (யாத்திராகமம் 3:14). இந்த அழைப்பில் வந்த சவால்களை அவன் மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது (5:1-2). இந்த மோசேயை முன்னணி நாடாகிய எகிப்திற்கு மாத்திரமல்ல, இஸ்ரவேலர் விடுதலைப் பயணத்தில் சந்தித்த எல்லா ராஜ்ஜியங்களுக்கும் தேவன் தன் நாமத்தை பறைசாற்ற பயன்படுத்தினார். பத்து வாதைகள், உச்சக்கட்ட செங்கடலின் சம்பவம் போன்றவை உலக நாடுகளின் பார்வையை இஸ்ரவேலரின் தேவனுக்கு நேராய் இழுத்தது.

மாற்றுக் கலாச்சாரத்தில் பணிபுரிய இறைவன் கொடுக்கும் அழைப்பு பல சவால்களை உள்ளடக்கியது. எனினும்  இறுதியில் தேவன் வெற்றி சிறப்பார். அவர் நாமம், அவரைப் பற்றி அறியாத மக்களால் உயர்த்தப்படும்.  அருட்பணியை மையப் பகுதி விசை, மைய விலக்கு விசை என்று இரு விதமாகக் கூறலாம். மனுக்குலத்தை தேவனை அறியும் அறிவிற்காக‌ தனி மனிதன், அல்லது ஒரு இடத்திற்கு நேராக இழுக்கலாம். அல்லது மனிதரை நோக்கி அவர்தம் இடங்களுக்குச் செல்லலாம். எந்த வித‌ இரதம் இழுக்கும் பணியில் நாம் இருக்கிறோம்? மேலும் தேசங்கள் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டு , சுவிசேஷ ரதத்தை இழுக்க கொடுக்கப்பட்டுள்ள வாக்குத்த்தத்தம் சங்கீதம் 33:12ல் உள்ளது: கர்த்தரைத் தங்களுக்குத் தெய்வமாகக்கொண்ட ஜாதியும், அவர் தமக்குச் சுதந்தரமாகத் தெரிந்துகொண்ட ஜனமும் பாக்கியமுள்ளது.

இரதம் இழுக்கத் தெரிவு ‍
நம் தேவன் பயணிக்கும் இரதமானது எல்லாத் தேசங்களுக்கும் அவர் மகிமையை எடுத்துச் செல்லும் சுவிசேஷ இரதமாகும். இஸ்ரவேலரின் வரலாற்றில் நிகழ்ந்த விடுதலை பயணம் மிஷனரிப் பணியைச் செய்தது. இஸ்ரவேலரின் சரித்திரத்தில் பல தாழ்வுகள் இருந்தது. தேவன் அவர்களைத் தண்டித்தார். பல போர்களை வென்ற அவர்கள், சிலவற்றை இழக்கவும் நேர்ந்தது.

ஆனாலும் அவர்களைத் தேவன் தனித்துவப்படுத்தி, அவர்களைத் தனக்கு சொந்தமான பரிசுத்த ஜனமாக தெரிவு செய்தார். அதற்கான காரணத்தை மோசே இவ்விதம் கூறுகின்றார்: சகல ஜனங்களிலும் நீங்கள் திரட்சியான ஜனமென்று கர்த்தர் உங்கள்பேரில் அன்புவைத்து உங்களைத் தெரிந்துகொள்ளவில்லை; நீங்கள் சகல ஜனங்களிலும் கொஞ்சமாயிருந்தீர்கள்.கர்த்தர் உங்களில் அன்புகூர்ந்ததினாலும், உங்கள் பிதாக்களுக்கு இட்ட ஆணையைக் காக்கவேண்டும் என்பதினாலும்; கர்த்தர் பலத்த கையினால் உங்களைப் புறப்படப்பண்ணி, அடிமைத்தன வீடாகிய எகிப்தினின்றும் அதின் ராஜாவான பார்வோனின் கையினின்றும் உங்களை மீட்டுக்கொண்டார். (உபாகமம் 7:6-8)

எந்த சிறப்புத் தெரிவும் நம் மேன்மையால் அன்று. கர்த்தர் ஆபிரகாமுக்கு அருளிய வாக்கிற்கு உண்மையாக இந்தத் தெரிவுகளின் மூலம் த‌ன் சுவிசேஷ யாத்திரையை நிறைவேற்றி வருகின்றார். என் மேன்மைக்காக‌ தன் ஜீவனை ஈந்த இராஜாதி இராஜாவை இரதத்திலேற்றி, அவரை அமரச் செய்து, கயிறுகளை இழுப்பது எனக்குக் கிடைத்த பேறு. நான் மட்டுமன்றல்லாது, இஸ்ரவேலைப் போன்று என் தேசத்திற்கும் இந்த சுவிசேஷ இரதத்தை இழுக்கும் பாக்கியம் கிடைக்க வேண்டுமன்றோ!

Missionary Spectacles Series: Gospel Chariot

What vehicle would our missionary God love to ride on? I imagine our King of kings riding in a chariot. If so, what would that chariot be? Wearing our missionary spectacles, let us peep into our Bibles, starting from the life of Joseph in the concluding pages of Genesis.

People, Chariot-pullers
Joseph was forced into a bicultural living in Egypt, a resistant nation. But God had a purpose for the number one nation, for them to get to know about Him through the life of Joseph, the great grandson of Abraham. Joseph effectively built trust in his new cultural environment. God raised him to a powerful political position. All of Egypt and Canaan came to him for food and the wise Joseph was an evangelist in that context. His God gained glory. Even today, our professions are powerful pulpits to propagate the gospel. How well do we use it?

Even in the dirty account of Judah’s misbehaviour with Tamar, a Canaanite (Genesis 38) we find the roots of a mixed race Saviour, our Lord Jesus Christ, strengthening the truth that Biblical religion is not a racial faith (Matthew 1:1-3). We see that already in Jacob’s prophetic blessing that Judah would rule the nations (Genesis 49:10). By blessing one tribe, God blessed the entire world. Every blessing of ours has a global purpose. God’s chariot-pullers are primarily people and people groups. He reveals himself in their life’s situations, both good and bad.

Nations, Chariot-pullers
God not only chooses an individual, he also chooses a nation to pull his chariot for witnessing. The twelve sons of Jacob multiplied in numbers and later rose as a mighty nation, Israel, as we see in the book of Exodus. From then, Israel becomes a magnificent gospel chariot-puller for God.

Moses was a chariot-puller too. In his sovereign grace, God had already prepared him as a bicultural person when he was raised by Pharaoh's daughter. Now God sends him as a messenger to the king of the super power nation. Moses was commissioned by God (Exodus 3:14). He overcame challenges (5:1-2). God used him as a channel to glorify His name in Egypt and the many nations that would later be encountered upon during the Israelites’ journey to the land of Canaan. There were power demonstrations before Pharaoh which came in the way of plagues. The climax was at the Red Sea. These had worldwide effects in pulling their attention to the God of Israel.

A call to being a missionary in a cross-cultural context comes with challenges. Ultimately God triumphs and his glory spreads to the unreached people through the gospel. Which model/chariot am I in God’s mission? Joseph or Moses? Missions is both centripetal, pulling people towards a person and place. It is also centrifugal, going to places. And for any nation like Israel, the promise is: Blessed is the nation whose God is the LORD, the people he chose for his inheritance (Psalm 33:12).

Choice to Pull Chariot - Not by Merit
The chariot that our God rides on is a gospel chariot, taking his glory to nations. The massive exodus event that took place in the history of Israel had a missiological intent. God made Israel, an insignificant nation, distinct among many nations. He displayed his power and glory through Israel. He delivered it from foreign powers. God made them as a treasured people, a kingdom of priests and a holy nation. However, there were many low points in the history of Israel. God did not spare them. He punished and purified them. They lost battles. They won many.  He prospered and prized them as a model to many nations.

What can we say? One thing is clearly written: The LORD did not set his affection on them and chose them because they were more numerous than other peoples, for they were the fewest of all peoples. But it was because the LORD loved them and kept the oath he swore to his forefathers (Deuteronomy 7:7). Any choice of an individual, a people group, or a nation is not because of their merits. But God is true to his promises and uses a vain person like me to proclaim His power so that every knee would bow and every tongue would confess that Jesus is Lord! Is it not my deemed privilege to offer myself as one who would pull the gospel chariot for my King of kings, he being seated on it? It is not going to be just me. I would want my nation to be be a chariot-puller too!

Note: I am indebted to Dr Frampton Fox for his teaching at HBI, Chennai on this subject and for his book, "Down to Earth" (Mission Educational Books, Chennai, 1998)

டிவிட்டர் செய்திகள்: ஆதியாகமத்திலிருந்து

ஆதியாகமம் 12:1-3ல் ஆபிரகாமுக்குக் கூறப்பட்டுள்ள வல்லமையான வார்த்தைகள் யெகோவா தேவனால் அழைக்கப்பட்டுள்ள பிள்ளைகளான நம் எல்லாருடைய வாழ்விலும் நிறைவேறிக் கொண்டேயிருக்கும். நம்முடைய ஆதி மாதா, பிதா வாழ்வில் இது உண்மையாக இருந்தது. அவர்தம் வாழ்விலிருந்து மூன்று டிவிட்டர் (குறுஞ்செய்தி) செய்திகளை என்னுடைய மிஷனரிக் கண்ணாடித் தொடருக்காக இந்த முறை தெரிவு செய்துள்ளேன்! (உங்கள் கவனத்திற்கு: இந்த வேதப் பகுதிகளை மிஷனரிக் கண்ணாடி அணிந்து வாசிக்க வேண்டும்)

செய்தி 1: "நிச்சயமாய்க் கர்த்தர் உம்மோடேகூட இருக்கிறார் என்று கண்டோம்" (26:28)

ஆபிரகாமின் வாழ்வில் நடந்தது போலவே பெலிஸ்திய ராஜாவாகிய அபிமெலேக்கோடு ஈசாக்குக்கும் நடந்தது (ஆதியாகமம் 20 & 26ல் ராஜா சாராளையும், ரெபெக்காளையும்  தொட நினைத்த காரியத்தில்). இந்த இரு சம்பவங்களிலும் வரும் அபிமெலேக்கு என்னும் ராஜா ஒருவரே என்று அதிகமான சரித்திர ஆசிரியர்கள் நம்புகின்றனர். இரு சம்பவங்களிலும் நம் முற்பிதாக்கள் முழுமையிலும் நல்லவர்கள் என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும், மறைந்த தீங்கிலிருந்து தேவன் அவருடைய பிள்ளைகளைக் காப்பாற்றுகிற‌தைக் காண்கிறோம்.

ஆனால் ஈசாக்கிடம் ராஜா ஒரு நற்செயலை இந்த முறைக் கண்டான். ஒவ்வொரு முறையும் ஈசாக்கும் அவனுடைய மனிதரும் துரவுகளைத் தோண்டிய போதும், அவன் தகப்பனாகிய ஆபிரகாமின் நாட்களில் வெட்டினவைகளும், ஆபிரகாம் மரித்தபின் பெலிஸ்தர் தூர்த்துப்போட்டவைகளுமான துரவுகளை மறுபடியும் தோண்டிய போதும் அபிமெலேக்கும் அவன் மனிதரும் அவர்களைத் துரத்தினர். ஈசாக்கும் அவன் மனிதருமோ பழிவாங்காமல், ஒவ்வொரு முறையும் விட்டுக்கொடுத்து அடுத்த இடத்திற்குச் சென்றனர். இந்த சூழலில் ஈசாக்கின் காரியங்களில் விருத்தியைக் கண்ட அபிமெலேக்கும் அவனோடிருந்த மற்றத் தலைவர்களும், "நிச்சயமாய்க் கர்த்தர் உம்மோடேகூட இருக்கிறார் என்று கண்டோம்" என்று வியந்தனர்.  சரித்திரத்தில் சக்தி வாய்ந்த டிவிட்டர் செய்தியாக இதை நான் கருதுகின்றேன். அதன் பின்னர் அகிமெலேக்கும், மற்றத் தலைவரும் ஈசாக்கோடு சமாதான உடன்ப‌டிக்கை செய்தனர். இதிலிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்வது என்ன? அருட்பணி என்பது அடிப்படையில் நம் வாழ்வேயாகும். கர்த்தர் ஆபிரகாமின் சம்பவத்தில் ராஜாவாகிய அபிமெலேக்கோடு பேசினார் என்பதையும் நாம் நினைவில் வைக்க வேண்டும் (20:3). அவர் நாம மகிமைக்காக கர்த்தர் இன்றும் மற்ற மதத்தினரோடும் பேசுவார் என்பது உண்மை.

செய்தி 2: “உன்னைச் சபிக்கிறவர்கள் சபிக்கப்பட்டவர்களும், உன்னை ஆசீர்வதிக்கிறவர்கள் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்களுமாய் இருப்பார்கள்” (27:29)

ஆபிரகாமுக்கு இறைவன் அளித்த ஆசீர்வாதத்தை ஈசாக்கு தன் மகன் யாக்கோபுக்கு கையளிக்கின்றான். இங்கு ஆழ்ந்த இறையியலுக்குள் செல்லாமல் நான் சொல்ல விழைவது என்னவென்றால், தேவன் ஏசாவைக் காட்டிலும் ஈசாக்கை ஆசீர்வதிப்பதில் பாரபட்சம் ஏதுமில்லை என்பதாகும். அப்போதையத் தேவையான கூழுக்காக தன் சேஷ்ட புத்திர பாகத்தை அலட்சியமாய் விற்றுப் போட்ட ஏசாவும், ஆசீர்வாதத்திற்காக உணவைப்  பயன்படுத்தியே தாயோடு சேர்ந்து தந்திரமாகத் திட்டம் தீட்டி தன் தகப்பனை ஏமாற்றிய யாக்கோபும்‍ ஆகிய இருவரும் செய்தது தவறேயாகும். உண்மை என்னவெனில் கர்த்தர் அனைவரையும் ஆசீர்வதிக்கிறார்(சங்கீதம் 115:13). ஆபிரகாமுக்கு அவர் அருளிய வாக்குக்கு உண்மையாய் இருக்க‌ (ஆதியாகமம் 12:1 3) ஒருவரின் நற்செயலின் அடிப்படையில் அல்ல, கர்த்தரைப் பற்றிய அறிவு பரவ வேண்டும் என்னும் பரந்த நோக்கிற்காக ஒருவரைத் தெரிவு செய்கின்றார். ஈசாக்கு மகனை ஆசீர்வதித்ததில் நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய இன்னொரு காரியம்: பெற்றோரும், மூத்தவர்களும் பிள்ளைகளைத் தேசங்களுக்கும், மக்கள் கூட்டங்களுக்கும் ஆசீர்வாதமாக இருக்க வாழ்த்த வேண்டும் என்பதாகும்.

செய்தி 3: “என் வாசனையை நீங்கள் கெடுத்ததினாலே என்னைக் கலங்கப்பண்ணினீர்கள்”  (34:30)

யெகோவாவை வழிபட்டு வந்த நம் முன்னோர்கள் வாழ்வில் நாம் காண்பது என்னவெனில் மீண்டும் மீண்டுமாக அவர்கள் தவறினார்கள். ஆனால் ஆண்டவர் ஆபிரகாமுக்குத் தான் அருளிய வாக்குக்கு உண்மையாயிருந்ததால் தான் இவர்களால் வாழ்வில் முன்னேற முடிந்தது. யாக்கோபின் மகளான தீனாள், மாற்று வழிபாட்டுக்காரனான சீகேமுடைய வஞ்சகத்தில் சிக்குண்டு, கற்பழிக்கப்பட்டாள். இதனை அறிந்து வெகுண்டெழுந்த சிமியோனும், லேவியும், சீகேமின் குடும்பத்திலுள்ள ஆண்கள் அனைவரையும் கொன்று குவித்தனர். அந்த இரத்த வாசனையை முகர்ந்த யாக்கோபு வருத்தத்தில் பிதற்றிய வார்த்தை தான் இது:"இந்தத் தேசத்தில் குடியிருக்கிற கானானியரிடத்திலும் பெரிசியரிடத்திலும் என் வாசனையை நீங்கள் கெடுத்ததினாலே என்னைக் கலங்கப்பண்ணினீர்கள்"(34:30). மற்ற மக்களுக்கு துர் வாசனையாயிருப்பது இறைத் திட்டம் அல்லவே அல்ல. அன்று முதல் இன்று வரை வாழும் தம் பிள்ளைகள் யாவரும் நற்கந்தங்களாயிருக்கவே அவர் விரும்புகின்றார். ஆனால் ஒன்றை நான் கூற முடியும்: அந்த நாட்களின் சூழலில் சீகேமின் கூட்டத்தார், தீனாளின் தெய்வம் வல்லமையுள்ளவர் என்றும் அவர் பிள்ளைகள் வாழ்வில் விளையாடக்கூடாது என்றும் உணர்ந்திருப்பர். (தீனாள் பற்றி என் பழையக் கட்டுரையை இங்குக் காணலாம்: http://graceidarajan.blogspot.in/2015/03/blog-post_21.html)

நம் முன்னோரை பல நாட்டினர், மக்கள் கூட்டத்தினரோடு இடைபட தேவன் காரணமாயிருந்தார். அவர்களது சாதாரண அன்றாட வாழ்வையே அவர் தன் மகிமையின் வாகனமாக பயன்படுத்தினார். இன்றும் தம்மை உண்மையாய் பின்பற்றுவோரை, சுற்றியுள்ளோருக்கு சாட்சிகளாகவே அவர் வைத்துள்ளார். மக்களில் அனேகருக்கு நான்கு சுவிசேஷங்களை வாசிக்க இயலாமல் போகலாம். நாம் தான் ஐந்தாவது சுவிசேஷம். நம்மைக் குறித்து அவர்கள் டிவிட்டர் செய்தியாக என்ன எழுதக்கூடும்?

Tweets In Genesis

The powerful words of God said  to Abraham in Genesis 12:1-3 is the one thing that will keep fulfilling in the lives of people called out by Yahweh. It was true in the lives of our early fathers and mothers, our patriarchs and matriarchs. I took three popular tweets from their lives in a sequential order for my series on missionary spectacles! (caution: we need a missionary-spectacles to read the Scriptures)

Tweet 1: “We saw clearly that the Lord was with you” (26:28)

A similar episode of what happened in Abraham’s life recurred in the encounter of Isaac with the Philistine King, Abimelech (regarding Abimelech’s eyeing on Sarah and Rebekah in chapters 20 & 26) Many Biblical scholars agree that it is the same Abimelech in both episodes. In both occasions God protected these Yahweh-worshippers from hidden harm, though they were not fully correct either! But with Isaac the king could see a good aspect in his behaviour. Every time Isaac and his men dug, re-dug wells (originally dug by Abraham, later closed by the Philistines) they were being chased by Abimelech and his men. But Isaac kept moving away, not retaliating them. After all these giving-ups from Isaac’s side, when Abimelech saw that Isaac’s ways were prospering he tweeted, “We saw clearly that the Lord was with you!”I  consider it as a powerful tweet in any time in history. He and other influential leaders who accompanied him proceeded with a peace treaty with Isaac thereafter. Missions is primarily, our lives! Also it is not a surprise that God spoke to King Abimelech, earlier during the time of Abraham (20:3). We need to add his name to the few others who had this privilege in the genesis’ years. God speaks to the gentiles even today for His glory.

Tweet 2: “May those who curse you be cursed and those who bless you be blessed” (27:29)

Isaac is keen in passing on the Abrahamic blessing to his son, Jacob. Not entering into a deep theology at this point, I can say that God was not partial in his behaviour to bless one son in a preferable measure than the other son, Esau. Both Esau and Jacob blundered, the older neglecting his blessing over a present need of having red stew, the younger one, plotting with his mom, cheating his dad over food for blessing. But the truth is: God blesses all (Psalm 115:13). To be faithful to his words to Abraham (Genesis 12:1-3), He chooses one over the other not based on a person’s merit, but for a broader reason that his glory would spread in specific ways. Getting back to the tweet of Isaac in blessing Jacob, parents and grandparents learn a lesson to bless the future generation, to be a blessing to the whole wide world.

Tweet 3: "You have brought trouble on me by making me a stench to the people” (34:30)

Over and again we see how our patriarchs, the Yahweh-worshippers, erred but kept going because God was faithful to his words to Abraham. Now Dinah, a daughter of Jacob got trapped into the wicked schemes of Shechem, a man of other faith. Since she was raped by him, her brothers, Simeon and Levi took revenge on the whole clan of Shechem, every male, butchering all of them. Poor Jacob, unable to bear the stench of blood, lamented saying, "You have brought trouble on me by making me a stench to the Canaanites and Perizzites, the people living in this land.” Now this was not God’s plan for his people to be a stench to other people. He wants his people of all generations to be a fragrance and not a filthy group of people casting foul odour. But one thing I can say is that the people in those primitive days would have come to a conclusion that the God of Dinah and her family was a powerful God and that they cannot hamper with His people. (Read my earlier blog-entry on Dinah here: http://graceidarajan.blogspot.in/2011/01/do-i-smell-fragrant-or-foul.html )

God caused our patriarchs to encounter with many nations and people groups. He used their mundane lives as a means to spread His glory. Even today, He expects his faithful followers to be a testimony to people around. Many don’t get to read the four gospels of the Bible. But they read our lives. We are the fifth gospel.  What can people tweet about our lives today?

மிஷனரிக் கண்ணாடித் தொடர்:‍‍ ந‌ம் மிஷனரிப் பெற்றோர்

அருட்பணியின் முன்னோடிகள்
ஆபிரகாமும் சாராளும பூர்வீகமாக மெசொப்பொத்தாமியாவின் (இந்நாள் ஈராக்) தலைநகரான 'ஊர்" என்னும் பட்டணவாசிகளாவர். அந்தப் பட்டணம் அந்த நாளிலேயே நாகரீகத்திற்குப் பெயர் பெற்றதாகும். ஆபிரகாமும் அவனுடைய குடும்பத்தினரும் வேறே தேவர்களைச் சேவித்து வந்தனர் (யோசுவா 24:2). அந்த சமயத்தில் தான் அவன் அறியாத கடவுள் ஒருவரிடமிருந்து அவன் அறியாத தேசத்திற்குச் செல்லும்படி அழைப்பு வந்தது (ஆதியாகமம் 12:1). இதன் பின்னர் தான், அந்த‌ அறியாத தேவன், யெகோவா என்று அவன் அறிந்து அவரைத் தொழுது கொண்டான் (ஆதியாகமம் 12). நம்புவதற்குக் கடினமாக இருந்தாலும், ஆபிரகாமும் சாராளும் அவர்களது சொகுசு எல்லைகளை விட்டு விட்டு பின்னடைந்த நாட்டை நோக்கிச் சென்றனர். தேவன் ஆபிரகாமை "தேசங்களுக்குத் (ஜாதிகளுக்கு) தகப்பன்" (ஆதியாகமம் 17:5) என்றும், சாராளை, "தேசங்களுக்குத் தாய்" (ஆதியாகமம்17:16) என்று பெயரிட்டுக் கனப்படுத்தினார். சொகுசு எல்லைகளை விட்டு வெளியேறி அருட்பணி செய்ய வேண்டும் என்ற இறை அழைப்பை அசட்டை செய்யும் நமக்கு இந்த நாடோடித் தம்பதியர் சவால் விடுக்கின்றனர். அன்றும், இன்றும் இறை மகிமையை பறைசாற்ற தேவன் பயன்படுத்தும் முறை குடும்பங்களும், தனி மனிதருந்தான். (அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் போல!)

நூறு மடங்கு ஆசீர்வாதம்
அருட்பணி வரலாற்றில் அதிகம் காணாத 100 சதவிகித கீழ்படிதலை ஆபிரகாம், சாராளிடம் நாம் காண்கிறோம். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு இயேசு தனது சீடர்களிடம் கூறியதாவது: என்னிமித்தமாகவும், சுவிசேஷத்தினிமித்தமாகவும், வீட்டையாவது, சகோதரரையாவது, சகோதரிகளையாவது, தகப்பனையாவது, தாயையாவது, மனைவியையாவது, பிள்ளைகளையாவது, நிலங்களையாவது விட்டவன் எவனும்,  இப்பொழுது இம்மையிலே, துன்பங்களோடேகூட நூறத்தனையாக, வீடுகளையும், சகோதரரையும், சகோதரிகளையும், தாய்களையும், பிள்ளைகளையும், நிலங்களையும், மறுமையிலே நித்தியஜீவனையும் அடைவான் என்று மெய்யாகவே உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன் (மாற்கு 10:29‍-30). உண்மையாகவே ஆபிரகாமும், சாராளும் சரீர, ஆவிக்குரிய ஆசீர்வாதங்களை நூறு மடங்குப் பெற்றனர் (ஆதியாகமம் 12:1 - 3).

மெய்த் தேவனை அறிவதாலுண்டாகும் ஆசீர்வாதமும், சரீர ஆசீர்வாதங்களும் பிறரை ஆசீர்வதித்துக் கொண்டேயிருப்பதற்காக என்று நாம் ஆபிரகாமுக்கு அருளப்பட்ட ஆசீர்வாதத்திலிருந்துக் காணலாம் (ஆதியாகமம் 12:1-3). நாம் ஆசீர்வதிக்கப்படுவதன் நோக்கமே அகில‌ உலகினரும் ஆசீர்வாதமாக‌ இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே என்று சங்கீதம் 67 முழுமையிலும் காண்கிறோம். பரதேசியாய் பல இடங்களுக்குப் பிரயாணித்த ஆபிரகாம் தான் சந்தித்த மக்கள் இனத்தவரிடம் நல்லுறவை கட்டியெழுப்பினார். ஆதியாகமம் 23 ல் ஏத்தியரோடுள்ள நல்லுறவைக் காண்கிறோம். ஆதியாகமம் 14ல் மாத்திரம் ஆறு பிராந்திய ராஜாக்களைக் குறித்த சம்பவம் உள்ளது. ஆபிரகாமுக்கு அருளப்பட்ட ஆசீர்வாத வார்த்தைகளில் முக்கியமான ஒன்று "உன்னைச் சபிக்கிறவனைச் சபிப்பேன்" என்பதாகும். இது உண்மையாகவே எகிப்தின் ராஜாவாகிய பார்வோனும் (ஆதியாகமம் 12:10 20), கேராரின் ராஜாவாகிய அபிமெலேக்கும் (ஆதியாகமம் 20) சாராளைத் தொட நினைத்த இரண்டுத் தருணங்களிலும் நிறைவேறியது."உங்களைத் தொடுகிறவன் அவருடைய கண்மணியைத் தொடுகிறான்" என்று சகரியா 2:8 ல் காணப்படும் தேவ வார்த்தையின் வல்லமையை அந்த ராஜாக்களும், அரண்மனை அதிகாரிகளும் அறிந்துகொண்டனர்.

தேவ மகிமையை சுமந்துச் சென்ற இந்தத் தம்பதியரின் தாக்கத்தால் இப்படிப்பட்ட ஆளுமையாளர்கள் தங்கள் தெய்வங்களை விட பெரிய தெய்வத்தை அறிந்துகொள்ள முடிந்தது. சாலேமின் ராஜாவும் ஆசாரியனுமான மெல்கிசேதேக்குக்கு ஆபிரகாம் தசம பாகம் அளித்ததாக வேதம் கூறுகின்றது (ஆதியாகமம் 14:20). இருவரும் ஒருவரையொருவர் ஆசீர்வதித்துக்கொண்டனர் என்பதே உண்மை! ஓரினச்சேர்க்கை என்னும் பாவத்தில் வாழ்ந்த சோதாம் பட்டணத்தாருக்காக மன்றாடி ஜெபித்த ஆபிரகாம் வருங்கால சந்ததியர் திறப்பின் வாசலில் நின்று அழியும் மானிடருக்காக ஜெபிக்கும் முன்மாதிரியை வைக்கின்றார். இத்தம்பதியர் தங்கள் ஆவிக்குரிய ஈவாகிய யேகோவாவைப் பிறருக்கு அளித்து, தங்கள் சரீர ஆசீர்வாதங்க‌ளையும் அனைவருக்கும் பகிர்ந்தனர். இவர்களின் விருந்தோம்பலைக் குறித்து பல நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு எபிரேய ஆக்கியோன் உயர்வாகக் கூறுகின்றார் (எபிரேயர் 13:2).

உடன்படிக்கைக்கு உண்மை
நம்மெல்லாரைப் போன்றும் ஆபிரகாமும் சாராளும் பூரண உத்தமர் அல்லர். பார்வோன், மற்றும் அபிமெலேக்கு சம்பந்தப்பட்ட இரண்டு சம்பவங்களிலும் ஆபிரகாம் பொய் பேசினார் (ஆதியாகமம் 12 & 20). வாக்குத்தத்தத்தின் பிள்ளைக்காக பல ஆண்டுகள் காத்திருந்த வேளையில் எகிப்திய அடிமைப் பெண்ணான ஆகாரைத் தங்கள் அந்தரங்க வாழ்வில் புகுத்திய நாளிலிருந்து (ஆதியாகமம் 16) சகலமும் தாறுமாறாக மாறியது. ஆபிரகாம், ஆகார் வழி வந்த இஸ்மவேல் வழியாக சரித்திரத்தில் இஸ்லாமும் வந்தது. இதன் துவக்கம் ஆபிரகாமும் சாராளும் தேவ வார்த்தையிலிருந்து விலகியதால் தானே!

எனினும் தனது வாக்குத்தத்திற்கு உண்மையாக ஆண்டவர் ஆபிரகாமின் சந்ததியாரை ஆசீர்வதிக்கின்றார். கிறிஸ்து ஆபிரகாமின் வித்தாகத் தோன்றினார் (மத்தேயு 1). அவர் மூலம் சகல உலகத்தினரும் நித்திய ஜீவனாகிய ஆசீர்வாதத்தைப் பெற்றுக்கொள்கின்றனர் (யோவான் 3:16). உலக ஆசீர்வாதம் மாத்திரமே நம் வாழ்க்கையாக முடியாது. தேவன் தாமே கட்டி உண்டாக்கின அஸ்திபாரங்களுள்ள நகரத்துக்கு ஆபிரகாம் காத்திருந்தான் என்று கூறுவதன் மூலம் எபிரேய ஆக்கியோன் மேற்கூறிய உண்மைக்கு வலுக்கொடுக்கின்றார் (எபிரேயர் 11:10). வாக்குத்தத்தின் பிள்ளையை பலிபீடத்தில் வைத்ததால் ஆபிரகாம் மீண்டும் தன்னை நிருபித்து, எந்த சூழலிலும், ஏன் என்று வினவாமல் ஆண்டவருக்குக் கீழ்படிய நமக்கு முன் உதாரணத்தை வைக்கின்றார். இன்றும் ஆண்டவர் தன் உடன்படிக்கைக்கு உண்மையுள்ளவர். அருட்பணியில் ஈடுபடுவது நம் தகுதியாலல்ல. இத்தம்பதியரைப் போன்று நம் நீதி அழுக்கான கந்தையே. நம் தவறுகளின் விளைவுகளை நாம் சந்திக்க வேண்டும். ஆனால் கர்த்தரோ நம் தவறுகளையும் அருட்பணியின் நிமித்தம் சேர்த்துக்கோர்த்து அழகான வரைபடமாக்குகிறார். மிஷனரிப் பெற்றோரான ஆபிரகாம், சாராளின் பிள்ளைகளாக, நம் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை உலகெங்கும் பறைசாற்றுவோம்.

மிஷனிரிக் கண்ணாடித் தொடரின் முந்தையப் பதிவுகளை இந்தத் தொடர்புகளில் வாசிக்கலாம்:

1. http://graceidarajan.blogspot.in/2017/03/blog-post.html
2. http://graceidarajan.blogspot.in/2017/04/blog-post.html