மிஷனரிக் கண்ணாடி

பரிசுத்த வேதாகமத்தை நாம் பல விதங்களில் வாசிக்கலாம். அருட்பணி (மிஷனரி) பரிமாணத்தில் நாம் வேதத்தை வாசிப்பது ஒரு முறை. அதற்கு நாம் ஒரு மிஷனரிக் கண்ணாடியை போட்டுக் கொள்ளவேண்டும். ஆதியாகம புத்தகத்திலிருந்து நாம் துவங்கி முக்கியமான சில‌ வேத கதாபாத்திரங்களையும், சம்பவங்களையும் கற்றறியலாம். இப்பயணத்திற்கு உங்களை அழைக்கிறேன். ஆதிப் பெற்றோரான ஆதாம், ஏவாள் என்பாரைக் குறித்து இங்கு காண்போம்.

சிருஷ்டிப்பின் சிகரம்

ஒரு ராஜாவும், ராணியும் இல்லாத ஒரு அரண்மனையாகவே ஏதேன் தோட்டம் இருந்தது. ஆதாம், ஏவாள் சிருஷ்டிக்கப்பட்டப் பிறகே படைப்பு பூரணமானது. எல்லா சிருஷ்டிப்பிலும், "ஆகக்கடவது" என்ற வார்த்தை கோர்வையைக் காண்கிறோம்.  ஆனால் மனிதகுலத்தைப் படைத்த போது, "நமது சாயலாகவும் நமது ரூபத்தின்படியேயும் மனுஷனை உண்டாக்குவோமாக" (ஆதியாகமம் 1:26) என்று திரித்துவ தேவனின் செயல்பாட்டை பார்க்கிறோம்.மேலும் மனித குலம் மாத்திரமே தேவ சாயலில் படைக்கப்படுகின்றனர். திரித்துவ தேவன் மனித வர்க்கத்தை உச்ச ஸ்தானத்தில் வைக்கின்றார். ஆதாமும், ஏவாளும் மூன்று தேவ இலட்சணங்களைப் பெறுகின்றனர்: சிந்திக்க, உணர, தெரிவு செய்ய. தேவனுடைய பெரியக் கட்டளை வேதத்தின் முதல் பக்கத்தில் ஆதாமுக்கும், ஏவாளுக்கும் இவ்விதமாகக் கொடுக்கப்பட்டத்து: தேவசாயலில்... நீங்கள் பலுகிப் பெருகி, பூமியை நிரப்புங்கள் (1:28‍ 29). வெளிப்புறமாக ஆசரிக்கக்கூடிய ப‌ரிசுத்த நாளைக் குறித்த ஒரு கருத்து ஆதியாகமம் 2:1‍ 3 ல் காணப்படுகின்றது. ஏதேன் தோட்டத்தைப் பண்படுத்தவும் காக்கவும் ஆதாமை ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட சூழலில் தான் தேவன் பணித்தார் (2:15). மனித குலம் செய்து காத்துக்கொள்ளக்கூடிய பரிசுத்த சூத்திரம் கொடுக்கப்படுகின்றது: நீ இதைச் செய்தால், என்னோடு ஐக்கியம் கொள்ளலாம், என்று! (2:16, 17). இன்றும் நமது அருட்பணியின் அழுத்தம் வேலை செய்ய வேண்டும் என்பதே. தேவனுடைய தோட்டத்தில் பணிபுரிந்து, சிருஷ்டிகளைப் பராமரிப்பது ஆசீர்வாதம் தானே!

பாவத்தின் பரிதாப நிலை

அழகிய அரண்மனையில், சாத்தான் வில்லனாக சர்ப்பத்தின் ரூபத்தில் நுழைகின்றான். பாவம் பச்சையாகவே வந்தது. பரிசுத்தத்திற்கும், பாவத்திற்கும் இடையேயான தெரிவு நிகழக்கூடிய உண்மையே. ஆதாமும், ஏவாளும் தீமைக்கு விலைபோனார்கள். கீழ்படியாமை என்னும் பாவத்தைச் செய்ததால், பயம் அவர்களை கவ்வ, தங்களை ஒளித்துக்கொண்டார்கள். சாபம் ஆசீர்வாதத்தைப் புரட்டிப் போட்டது (3:14 19). சர்ப்பத்திற்கு கொடுக்கப்பட்ட சாபத்திலேயே, நம்பிக்கை என்னும் நட்சத்திரம் தேவனுடைய வார்த்தையில் உதித்தது: உனக்கும் ஸ்திரீக்கும், உன் வித்துக்கும் அவள் வித்துக்கும் பகை உண்டாக்குவேன்; அவர் உன் தலையை நசுக்குவார், நீ அவர் குதிங்காலை நசுக்குவாய் (3:15). ஸ்தீரியின் வித்தான இயேசு கிறிஸ்து சிலுவையில் மரித்து, மூன்றாம் நாள் உயிர்த்து பாவத்தை பூரணமாக பரிகாரம் செய்யும் வாக்கு உரைக்கப்பட்டது.  ஆனால் ஆதாமுக்கும்,ஏவாளுக்குமோ பூமியை தேவசாயலில் மனிதரால் நிரப்ப வேண்டும் என்றக் கட்டளையை நிறைவேற்றுவது இப்பொழுது வேதனையும், கடின உழைப்புமாயிற்று. இன்றும் அருட்பணியை எதிராளியான சாத்தான் தடுப்பான். ஆவிக்குரிய போராட்டம் அதில் ஒரு கட்டாய நிகழ்வு.

அருட்பணியில் அனுக்கிரகம்

இரக்கமுள்ள இறைவன் பாவத்தில் வீழ்ந்த‌ நம் ஆதிப் பெற்றோரைத் தேடி முதல் மிஷனைரியாக வருகின்றார் (3: 9, 10). பாவப் பரிகாரத்தின் துவக்கத்தை இங்கு காண்கிறோம். மிருகம்/ங்கள் பலியாக்கப்பட்டு அதன் தோலாலான உடை ஆதிப் பெற்றோரின் பாவத்தாலுண்டான அவமானத்தை மூடிற்று. தவற்றுக்கானத் தண்டனையை யாராவது, எப்படியாவது நிறைவேற்றித் தானே தீர்க்க வேண்டும். பாவத்தின் வண்டலோடு ஆதாமும், ஏவாளும் ஜீவ விருட்சத்தின் கனியையும் புசித்து அப்படியே விடுவிக்க‌ முடியாத நித்திய ஆக்கினைக்குள்ளாக சென்றுவிடக்கூடாது என்று இரக்கமுள்ள இறைவன் அவர்களை ஏதேன் தோட்டத்திலிருந்து துரத்தி விடுகின்றார் (3:24) ஆனால் இரட்சிப்பின் திட்டம் கொடுக்கப்பட்டுவிட்டது. கிறிஸ்து பிறப்பின் தினம் குறிக்கப்பட்டாயிற்று! கலாத்தியர் 4:4,5 இவ்விதம் கூறுகின்றது: நாம் புத்திரசுவிகாரத்தையடையும்படி நியாயப்பிரமாணத்திற்குக் கீழ்ப்பட்டவர்களை மீட்டுக்கொள்ளத்தக்கதாக, காலம் நிறைவேறினபோது, ஸ்திரீயினிடத்திற் பிறந்தவரும் நியாயப்பிரமாணத்திற்குக் கீழானவருமாகிய தம்முடைய குமாரனைத் தேவன் அனுப்பினார். 

ஆதிப் பெற்றோர் வழியாக நாம் பெற்றிருக்கின்ற பாவ வித்துக்கள், நம்முடைய கீழ்படியாமையின் விளைவுகள் ஆகியவற்றிற்கான நம்முடைய பாவ சாபங்களை இயேசு சிலுவையில் ஏற்கெனவே சுமந்ததால் நமக்கு நம்பிக்கை உண்டு. இயேசு இவ்வுலகில் பிறந்து தன் ஊழியத்தை செய்து முடித்தார்.  ஆதாமுக்கும், ஏவாளுக்கும் கொடுக்கப்பட்ட பணி தான் நாம் இன்று செய்து முடிக்க வேண்டிய‌ பணி: தேவ சாயலை இழந்து நிலைகுலைந்து போயிருக்கும் மானிடரைத் தேடி, இரட்சிப்பின் நம்பிக்கையைக் கொடுத்து, தேவனோடு அவர்களை ஐக்கியப்படுத்தி, அப்படிப்பட்டோரால் இப்பூமியை நிரப்ப வேண்டும். மீட்கப்பட்ட பாவிகளான நமக்கு இது மலையேறும் பணி தான். ஆனால் வெற்றி நமதே! 

Missionary-Spectacles

There are various methods by which we can read the Holy Scriptures. I always attempt to read from a mission’s perspective for which I wear my missionary-spectacles! I am going to start from the book of Genesis and peep into key biblical characters and events. I invite you to join in this study tour! Let us start with our first parents, Adam and Eve. 

Crown of Creation

Garden of Eden was a palace garden minus a king and a queen. The incomplete garden became complete only after the creation of Adam and Eve. All creation followed a pattern of “let there be.” But when humans were created the pattern was “Let us make mankind…” (Genesis 1:26) Only the human duo was made in the image of God!  The triune God sets off human beings in the highest pedestal. Adam Eve were blessed with three God-like abilities: to think, to feel and to choose. The Great Commission of God comes in the first page of the Bible to Adam and Eve to multiply and fill the earth with many more people in the image of God (1:28-29). A hint of an external religious practice of a holy day is seen in Genesis 2:1-3. To work and take care of the created world comes in the blessed status in the life of Adam (2:15). Adam and Eve, the King and the Queen, no wonder, were the crowns of God’s creation. A formula for active holiness came in the form of “Do this, to have fellowship with me!” from God (2:16, 17) Even today, our mission mandate has a clear work culture. To work in God’s garden and take care of it is a blessing!

Seriousness of Sin

In a serene setting, villain satan came in the form of serpent. Sin arrived naïve and looked normal. The choice between holiness and sin was a real option for Adam and Eve. Both Adam and Eve fell into the trap of evil. Because of their sin of disobedience, fear gripped them. They hid themselves. Curses usurped blessings (3:14-19). But in the context of curse to serpent, a ray of hope shines bright when God said, “I will put enmity ​between you and the woman, ​and between your offspring  and hers; ​he will crush your head, ​and you will strike his heel,” which points to the redemption plan of God in dying for the sins of all human beings in the cross and his resurrection on the third day. However to Adam and Eve, the mandate to fill the earth with people and to work on it earned extra elements of pain and hard labour. Mission of God always has an adversary and spiritual warfare is a reality in it.

Merciful Mission

The merciful God came as the first missionary seeking the first sinners, Adam and Eve (3:9-10). An inaugural sacrifice takes place when God made leather garments to cover the shame of the first couple by butchering an animal/(s) (3:21). Someone has to pay the penalty and the pattern for covering sin was by the shedding of blood.  The merciful God also prevents Adam and Eve from eating from the Tree of Life (3:24) in their sinful state and proceed to a dead end! So He drives them away from the Garden of Eden. But remember the plan for evangelism has already been given about the seed of woman, Jesus Christ, the Saviour of the world. The plan for Christmas was etched in the Garden of Eden. Galatians 4:4 says, when the right time came, God sent his Son, born of a woman, subject to the law. God sent him to buy freedom for us who were slaves to the law, so that he could adopt us as His very own children. (NLT) We have hope because Jesus bore our sins and curses we inherited from Adam and Eve and we continue to do by his death in the cross of Calvary. He was born in this world with that mission and he fulfilled it. Fulfilling our mission is still the same. It is what God gave to Adam and Eve: of filling this earth with people restored back to the image of God, having a personal relationship with God. This mission is an uphill task for us, restored sinners. But we gain victory ultimately. Is the merciful mission of God continuing through us today?

NB: A primary source for this article apart from the Bible is a book titled, "Down to Earth: A Biblical Theology of Missions" (Mission Educational Books) by Frampton F.Fox. I had the privilege of doing a course on Missions facilitated by this author at Hindustan Bible Institute, Chennai in the late nineties. 

Embracing & Accepting

We live in a hurting world. We face problems in our families, churches and the society we live in. Paul in his letter to Ephesians has framed a set of values for husbands/wives, parents/children, masters/slaves in Ephesians chapters 5 and 6. They look divine and good. But how do we embrace and accept someone who keeps hurting? While I was listening to a sermon yesterday in a CSI church, God inspired me to write these words from the Biblical portions shared from the pulpit. I have added few more scriptural aspects to the topic dealt in the church.

Husband/Wife

The story of Hosea and his wife Gomer is a model of extreme acceptance, which stretches beyond the limits of forgiveness, one can simulate in a married life. The purpose of this prophet’s life was that God wanted him to model his unconditional love and acceptance to the wayward Israel. The couple had three children, out of which the third one was not of Hosea! Gomer was repeatedly unfaithful to Hosea, in spite of her husband wooing and forgiving her every time. Finally it went to the stage that Gomer was sold as a prostitute. We can imagine how difficult the life of Hosea could have been as a man who was in the ministry of prophecy to be in the context of such a family! The climax of the story was that Hosea bought his wife for a price and redeemed her and ensured her love, all over again. Hosea is an outstanding example of spousal love following the footsteps of Christ’s acceptance and embracing us in spite of our repeated betrayals in our lives in a daily basis. I suggest you to read the book of Hosea in the Bible to know more about this Biblical hero and God’s love!

Parents/Children

The prime example of a parent whose love was beyond expectancy is that of the father of the prodigal son (Luke 15:11-32). His love for the wayward son compared to the older son who was always with him could have been sort of a surprise in that context and in any context, today. A child is always a child to a parent. It is painful to see parents who find it difficult to accept prodigal children who have strayed out because of sin and unacceptable marriage norms. Can parents today be like that father who in essence was reflecting God’s love to his wayward children? Was any sin not acceptable, and could be labelled as unforgiving by our Lord? He bore all our sins and iniquities. Such an embracing love is what is expected from parents who have branded their children and their families as wayward.

Masters/Slaves

Philemon was that master with the mind of Christ who forgave his slave who stole money and ran away from him. But for the timely interference of Apostle Paul in the life of the thief Onesimus, who not only gave him gospel but wrote a recommendation letter back to the master to accept him. Paul went to the extreme of paying the stolen money to the master. But thankfully Philemon accepted Onesimus. I praise God for these men, Paul and Philemon who were involved in the process of accepting a sinner who later, history says, became the Bishop in Ephesus (from the book of Philemon in the New Testament).

Christ/Church

The Bible gives evidence of the disciples who showed signs of no- acceptance to children, women, and gentiles during their apprenticeship training with Jesus. They drove the children away (Matthew 19:13-15). They wanted Jesus to send the Syro-Phoenician woman away without encountering. They said, “Send her away, because she keeps shouting at us.” Jesus wanted them to unlearn their attitudes towards these potential partners of the Kingdom of God. The incident however ends up with an applause from Christ, praising her as a woman of faith (Matthew 15:21-28).  But the struggle in not accepting people whom God loves is continuing over centuries. Apostle Peter found it difficult to accept gentiles, for which he needed repeated admonitions through visions from God (Acts 10:9-16). Paul had to confront Peter for his hypocritical attitude (Galatians 2:11-13). 

Are we winners in accepting people from all strata of life into our families, our churches, our work places? Or, are we struggling and losing people? Jesus’ love surpasses all barriers. He died for the sins of all. By His resurrection, he assures victory for all over sin. He accepts all who come to Him and includes them as inheritors of His kingdom. As followers of Christ, we should have the same attitude that He had (Philippians 2:5). The clarion call now is to embrace a life of acceptance to win all people for Christ.